Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Keith Jarrett: Rio (ECM)


Η νεότερη αυτή προσθήκη στη συναρπαστική δισκογραφία του Keith Jarrett φιλοξενεί σε δυο CD την ζωντανή εμφάνισή του στο Δημοτικό Θέατρο (Theatro Municipal) του Ρίο ντε Τζανέιρο τον Απρίλιο του 2011.

Πρόκειται για μια συναυλία σόλο πιάνο βασισμένη στο σύνολό της σε αυτοσχεδιασμό, από εκείνες που έχουν συνεισφέρει σημαντικά στο χτίσιμο του καλλιτεχνικού μύθου που αντιπροσωπεύει ο Jarrett, με αφετηρία την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, το “The Koln Concert” του 1975, και ενδιάμεσους σταθμούς σημαντικούς όσο το “Vienna Concert” του 1992, το “La Scala” –ηχογραφημένο στο Teatro alla Scala του Μιλάνου το 1995, κατά τη γνώμη του γράφοντος η κορυφαία στιγμή της δισκογραφίας του Αμερικανού πιανίστα και μια από τις λαμπρότερες στιγμές της σύγχρονης μουσικής πέρα από κατηγορίες και στυλ-, και το “Radiance”, ηχογραφημένο στην Ιαπωνία το 2002, όπου για πρώτη φορά οι χειμαρρώδεις αυτοσχεδιασμοί έσπασαν σε μικρότερα αυτόνομα κομμάτια διευκολύνοντας τον Jarrett να εξερευνήσει μεγαλύτερη ποικιλία ηχητικών τοπίων αλλά και τον ακροατή να παρακολουθήσει τη μουσική περιπλάνηση με μεγαλύτερη άνεση.

Ο Keith Jarrett γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1945 στο Allentown της Πολιτείας Πενσιλβάνια. Στα πρώτα στάδια της καριέρας του έπαιξε σε ηλεκτρικά σύνολα, όπως εκείνα των Charles Lloyd και Miles Davis, χωρίς να κρύβει την επιρροή που ασκούσε πάνω του ο Bill Evans. Το μέχρι σήμερα έργο του έχει διατηρηθεί αμείωτα συναρπαστικό, ανεξάρτητα από τις μεταβολές των συνοδευτικών σχημάτων (Nordic Quartet, American Quartet κατά τη δεκαετία του 1970, Standards Trio τα τελευταία 30 χρόνια κ.ά).


Το “Rio” τον συλλαμβάνει στην καλύτερη φόρμα που έχει βρεθεί εδώ και πολύ καιρό, και αναδεικνύει το μοναδικό ταλέντο του μέσα από ανακυκλούμενους, πλέοντες, επεκτεινόμενους αυτοσχεδιασμούς, απόλυτο έλεγχο ηχοχρωμάτων και μια πληθώρα από τις διάσημες αρμονίες του (“Part II”). Το ηχητικό μενού περιλαμβάνει λατινοαμερικάνικα αρώματα (“Part VIII”), θεματικές αναπτύξεις πότε ήπια λυρικές πότε έντονα ρυθμικές, λοξοκοιτάγματα προς τα blues (“Part XII”) και το flamenco (“Part VI”) σε μια δημιουργική ανακύκλωση μοτίβων που αποδίδει μια έκρηξη μουσικής δημιουργίας φαντασμαγορικής, χωρίς ίχνος αμφιβολίας ή υπαναχώρησης, χωρίς σύνορα ή προκαταλήψεις, μια πολιτιστική κατάθεση φαντασίας και πράξης διαπολιτιστικής.

Για να μην πλατειάζουμε, ΜΟΥΣΙΚΗ με κεφαλαία.