Πίτσα ποίηση

Τόσο πολλά, σχεδόν όλα, είναι ποίηση

Η πίεση είναι ποίηση
Η πίστη είναι ποίηση
Κι η πίτσα, κι αυτή 'ναι ποίηση,
ή μάλλον: αυτή κι αν είναι ποίηση

τόσο γόνιμα σύνθετη, μια πανδαισία από χρώματα και υφές,
ακτινωτή, τριγωνική, κυκλική,
γεωμετρική αλλά και άναρχη,
ανοιχτή σε προσεγγίσεις παράλληλες και επάλληλες,
ζουμερή, διαχυτική, προκλητική, ξεμυαλίστρα, δοτική

Σκέψου πχ ένα μελετητή της γραφής μελλοντικό
να σκύβει πάνω από τούτο 'δω το ποίημα
και να γεμίζει σελίδες ανάλυσης
ακριβώς για την πίτσα αυτή

που άραγε, στο νου του ποιητή, νά 'ταν
μαργαρίτα ή σπέσιαλ ή ζαμπόν τυρί ή όποια άλλη εκδοχή

Στο άχωρο, άχρονο αλλά όχι άγευστο
-στα σίγουρα διόλου άγευστο-
σύμπαν της ποίησης

Το αλφαβητάρι του Μυστήριου Τρένου

Λήμματα για μια σύγχρονη διάλεκτο

 

Α για την Ανθρωπιά.

Είδος εν ανεπαρκεία τις μέρες αυτές, που το ενδιαφέρον μονοπωλούν τα Άλφα των «Αγορών».

Β για τις Βόλτες.

Γεννήτριες παραστάσεων, προσανάμματα φαντασίας, αντίδοτα στην υπερδιέγερση της ζωής στη μεγαλούπολη. Για τους οπαδούς της περιπατητικής σχολής.

Γ για τη Γραβάτα.

Απαραίτητη για να προσδίδει σοβαροφάνεια, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις εκείνες που ελλείπει η σοβαρότητα. Κύριο χαρακτηριστικό της, ότι σε σφίγγει.

Δ για το Δρόμο.

Παλιά είχε τη δική του ιστορία. Σήμερα τον λένε Αττική ή Εγνατία οδό. Μένει να δούμε πού βγάζει.

Ε για την Επίδαυρο.

Επιβεβλημένος προορισμός των θερινών εξορμήσεων, όσο κι αν η επί σκηνής «Ιθάκη» δεν δικαιώνει πάντοτε το ταξίδι.

Ζ για τη Ζέστη.

Αντιμετωπίζεται με κλιματισμό. Προσοχή στην παρενέργεια της (απο)μόνωσης.

Η για τον Ηλεκτρισμό.

Για να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνει για σένα, απαιτείται μια διακοπή ρεύματος.

Θ για το Θάρρος.

Υπερβατική αρετή των αρχαίων μας προγόνων. Στη νέα Ελλάδα τη θέση του πήρε το θράσος.

Ι για τον Ιστό.

Της αράχνης σε αιχμαλωτίζει, με συνέπειες τραγικές· ο «παγκόσμιος» σε απελευθερώνει, με συνέπειες, ακόμη, άγνωστες.

Κ για το Κρασί.

Ευλογημένο μαζί με το ψωμί και το λάδι. Αναδεικνύει επίσης τα παϊδάκια και το σπληνάντερο. Σε κάποιες εμφιαλώσεις κοστίζει μια περιουσία. Από όσα έχω δοκιμάσει προτιμώ του θείου μου του Φώτη.

Λ για τον Τζον Λέννον.

Είχε πει «Ζωή είναι εκείνο που συμβαίνει ενώ είσαι απασχολημένος με το να κάνεις διαφορετικά σχέδια».

Μ για το Μπαχτσίσι.

Το λιπαντικό του δημοσίου –και όχι μόνο– τομέα. Η βαθιά ανατολίτικη ρυτίδα στο νεότοκο ευρωπαϊκό μας προφίλ.

Ν για τα Νιάτα.

Ρουφιούνται λαίμαργα· καταδικάζονται, ενίοτε, στη φάση της ωριμότητας για την ηδονιστική τους απερισκεψία· έρχονται μόνο μια φορά.

Ξ για το Ξύλο.

Υλικό ζεστό και φθαρτό όπως η ζωή. Απαντάται όλο και λιγότερο στους χώρους όπου ζούμε, με την ευτελή δικαιολογία του υψηλού, συγκριτικώς, κόστους.

Ο για την Ομορφιά.

Η αντίληψή της είναι, ίσως, η πιο βαθέως υποκειμενική υπόθεση. Απόδειξη, ότι οι λογής «μεγάλοι αδελφοί» έχουν φαγωθεί να επιβάλουν πρότυπά της.

Π για τα Περιττώματα.

Φάτε άφοβα· «δισεκατομμύρια μύγες δεν μπορεί να κάνουν λάθος».

Ρ για το Ρούμι.

Πάει με κόκα-κόλα/πάγο/λεμόνι, παραλίες και υγρές καλοκαιρινές νύχτες. Οι επαΐοντες το προτιμούν μαύρο.

Σ για το Σεξ.

Η στάση της Εκκλησίας παραμένει αμετακίνητη στο ότι πράττεται αποκλειστικώς προκειμένου για αναπαραγωγή. Το ποίμνιο, στο σύνολό του, προτιμά διάφορες άλλες στάσεις.

Τ για την Τέρψη.

Η θρησκεία της παγκοσμιοποίησης.

Υ για την Υπερβολή.

Πολλές φορές η χειραψία μαζί της είναι ο μοναδικός τρόπος να μάθεις ποιo ακριβώς ήταν το όριο που αψήφησες.

Φ για το Φοίνικα.

Μυθολογικό πουλί που, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ξαναγεννιέται απ' τις στάχτες του. Ως σύμβολο, δίνει κουράγιο για να ξανασηκωθείς κάθε φορά που πέφτεις.

Χ για το Χρώμα.

Ουσιώδες για κάθε τι μη μαυρόασπρο.

Ψ για την Ψυχραιμία.

Ένα από τα ελάχιστα χρήσιμα που έχει να προσθέσει η αγγλοσαξονική κουλτούρα στη δική μας.

Ω για τον Ωκεανό.

Οι σαγηνευτικοί κυματισμοί της θεωρίας του χάους.