Short short story #005

Χρόνια δραπετεύαμε απ' αυτό που είμασταν
Για να καταλήξουμε σε αυτό που γίναμε

Χουάν Χοσέ Μιγιάς

Short short story #004

Διδακτορική διατριβή, σελίδα 3:

Στους Δασκάλους μου
με πρώτους τους γονείς μου

Πίσω μας το Mobile House

Το ακόλουθο βρέθηκε σε κάτι παλιές σημειώσεις. "Πίσω από ένα πακέτο τσιγάρα" θα μπορούσα να ισχυριστώ και να γίνω επικίνδυνα γλυκανάλατος, αλλά όχι, σε ένα απλό κομμάτι χαρτί ήταν, και μάλιστα ούτε καν κιτρινισμένο.

Γραμμένο στα μέσα της δεκαετίας του '80, στη διάρκεια μιας φοιτητικής επίσκεψης Σαββατοκύριακου στη Θεσσαλονίκη.

To Mobile House ήταν ένα διώροφο με μουσική indie, πατάρι, και στυλάτες γκόμενες. Στην οδό Ανθέων.

Το σχεδίασμα διατηρεί νομίζω (ελπίζω) ένα κάποιο βαθμό λυρισμού· και κυρίως καταθέτει αισιοδοξία για το αύριο, την οποία πού να τη βρεις σήμερα -σήμερα, που έφτασε εκείνο το αύριο.


Πίσω μας το Mobile House
Άνεμος φουσκώνει τα σακάκια μας
Αλκοόλ διαστέλλει τους κροτάφους μας
Η νύστα παραιτείται μπρος στην κατάφαση της ζωής

Καβάλα σ' ένα συννεφένιο ροκ εν ρολ όνειρο
Διασχίζω διαβάσεις πεζών
Προσπερνώντας τη νύχτα

Short short story #003

Χαϊδεύοντας με τον αντίχειρα την οθόνη του κινητού, είπε για κείνη: "Μου έστειλε μια φωτογραφία με τα εσώρουχα, χωρίς τα εσώρουχα". Δεν μου την έδειξε.

Jack Kerouac: Lonesome Traveller (1962)

Κι αυτή ήταν η πελατεία του Λαϊκού (μουνο)τριχοεστιατόριου που έτρωγα τα πρωινά με τα τρία αυγά με ξερή φρυγανιά και κουάκερ, ένα μικρό πιατάκι και αραιό καφέ από μπουγαδόνερο, κι όλα αυτά για να γλιτώσω δεκατέσσερα σεντς, έτσι ώστε να το σημειώσω στο μπλοκάκι μου και να αποδείξω ότι μπορούσα να ζήσω άνετα στην Αμερική δουλεύοντας εφτά μέρες τη βδομάδα και βγάζοντας εξακόσια το μήνα, και μπορούσα να ζήσω με λιγότερα από δεκαεφτά τη βδομάδα με νοίκι τεσσεράμισι, εντάξει, μόνο που έπρεπε να ξοδεύω εφτά για να τρώω και να κοιμάμαι στην άλλη άκρη της διαδρομής μου, προτιμούσα πάντως να κοιμάμαι τζάμπα και άβολα στη σκευοφόρο, το πρωινό των είκοσι έξι σεντς ήταν η περηφάνεια μου κι αυτός ο απίθανος μισότρελος σερβιτόρος που σου πέταγε το φαί είχε ένα ψόφιο, ντόμπρο βλέμμα σαν τις ηρωίδες των βιβλίων του Στάινμπεκ το '30. Στο φούρνο δούλευε ψύχραιμα ένας Κινέζος που 'μοιαζε πρεζάκιας με μια πραγματική κάλτσα στα μαλλιά, λες και τον είχανε πλακώσει στο ξύλο στην αρχή της Κομέρσιαλ πριν χτίσουν το Φέρο Μπίλντινγκ, αλλά ξέχασα ότι ήμασταν στα 1952, ονειρευόμουνα ότι ήταν 1860, η εποχή του χρυσού, κι όταν έβρεχε ένιωθες ότι το πίσω δωμάτιο ήταν γεμάτο καράβια.

Τζακ Κέρουακ - "Μοναχικός Ταξιδιώτης" (1962)

Μετάφραση Γιώργος Τασσόπουλος

Χρόνης Μίσσιος (1930-2012)

«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται»

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Ο συγγραφέας του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» άφησε την τελευταία του πνοή σε ιδιωτικό νοσηλευτήριο της Αθήνας, ενώ «πάλεψε» με τον καρκίνο αρκετά χρόνια.
Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα. Οργανώθηκε νωρίς στην Αριστερά και στην περίοδο της Κατοχής πήρε μέρος στην Αντίσταση. Το 1947 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο και ακολούθως βρέθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι το 1962. Με την απελευθέρωσή του οργανώθηκε στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, στην οποία υπήρξε στέλεχος. Συνιδρυτής του ΠΑΜ μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967, συνελήφθη και φυλακίστηκε μέχρι το 1973.
Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1985 με το βιβλίο του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και επιβλήθηκε στην συνείδηση της κριτικής και του κοινού. Ακολούθησε το αυτοβιογραφικό πεζογράφημα Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε; (1988) και τα μυθιστορήματα Τα κεραμίδια στάζουν (1991), Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι (1996), Ντομάτα με γεύση μπανάνας (2001). Ο Χρόνης Μίσσιος για πολλά χρόνια ζούσε ως «κοσμοκαλόγερος» στο Καπανδρίτι. 

"Το Ποντίκι", Τρίτη, 20.11.2012

«Η Ελλάδα είναι η χώρα των μεγάλων ποιητών και των ασήμαντων πολιτικών. Να το καταλάβουμε». Επεισόδιο της εκπομπής «ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ»,  παραγωγής 2010. Η Έλενα Κατρίτση συνομιλεί με τον Χρόνη Μίσσιο, στην οικία του στο Καπανδρίτι.

Ο Χρόνης Μίσσιος, στο πλάισιο της εκπομπής «ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ», συζητά με μαθητές του Δημοτικού για την αιχμαλωσία των ζώων και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους από τους ανθρώπους.

The Animals: "It's My Life"

hard world to get a break in

"It's My Life" is a song written by Brill Building songwriters Roger Atkins and Carl D'Errico. The song was originally performed by British rock band the Animals, who released it as a single in October 1965 and was one of three songs that the Animals recorded by Brill Building songwriters.

Lyrics:
It's a hard world to get a break in
All the good things have been taken
But girl there are ways
To make certain things pay
Though I'm dressed in these rags
I'll wear sable
Someday
Hear what I say
I'm gonna ride the serpent
No more time spent
Sweatin' rent
Hear my command
I'm breakin' loose
It ain't no use
Holdin' me down
Stick around

But baby, but baby
Remember, remember
It's my life and I'll do what I want
It's my mind and I'll think what I want
Show me I'm wrong, hurt me sometime
But some day, I'll treat you real fine

There'll be women and their fortunes
Who just want to mother orphans
Are you gonna cry
When I'm squeezing them dry?
Taking all I can get
No regrets
When I
Openly lie (ha)
And live on their money
Believe me honey
That money
Can you believe?
I ain't no Saint
No complaints
So girl throw out
Any doubt

And baby, and baby
Remember, remember
It's my life and I'll do what I want
It's my mind and I'll think what I want
Show me I'm wrong, hurt me sometime
But some day, I'll treat you real fine

It's my life and I'll do what I want
Don't push me
It's my mind and I'll think what I want
It's my life
It's my life and I'll do what I want
And I can do what I want
It's my mind and I'll think what I want
You can't tell me
It's my life and I'll do what I want

Short short story #002

Εισαγγελέας παραιτήθηκε και έγινε παπάς των φυλακών. Κοινωνούσε όσους καταδίκασε. Αληθώς.

Langston Hughes (1902-1967)

I, too

I, too, sing America.

I am the darker brother.
They send me to eat in the kitchen
When company comes,
But I laugh,
And eat well,
And grow strong.

Tomorrow,
I’ll be at the table
When company comes.
Nobody’ll dare
Say to me,
“Eat in the kitchen,”
Then.

Besides,
They’ll see how beautiful I am
And be ashamed—

I, too, am America



The Collected Poems of Langston Hughes (Vintage Books, 2004)


Για τον Langston Hughes

Bruce Springsteen: The Promise (Columbia)

Μεγάλη, πολύ μεγάλη φυσιογνωμία ο Springsteen. Το ξέραμε, ασφαλώς· είναι ωραίο όμως να το επιβεβαιώνουν κυκλοφορίες όπως το “The Promise”, το «χαμένο» άλμπουμ με υλικό ηχογραφημένο την περίοδο μεταξύ “Born to Run” (1975) και “Darkness On The Edge Of Town” (1978).

Τα 21 οπτιμιστικά, εξωστρεφή, εύληπτα, με χαρακτήρα που παιχνιδίζει μεταξύ pop και classic rock, τραγούδια του διπλού CD (ανάμεσά τους συνθέσεις που έγιναν μεγάλες επιτυχίες από άλλους όπως το “Because The Night” από την Patti Smith και το “Fire” από τις Pointer Sisters) δείχνουν μια πτυχή της τραγουδοποιίας του «αφεντικού» διαφορετική από τη στράτευση στη σκιαγράφηση των αδιεξόδων της καθημερινότητας την οποία υπηρέτησε –με τρόπο, είναι αλήθεια, μοναδικό– το θεματικό “Darkness…”.
 
Το “The Promise” συγκαταλέγεται στα καλύτερα άλμπουμ του Springsteen, επίτευγμα που φαντάζει παράδοξο για υλικό «β’ διαλογής». Ας μην ξεχνάμε όμως πως δημιουργός τους είναι ο άνθρωπος που έχει δηλώσει πως «περισσότερο κι από πλούσιος, περισσότερο κι από διάσημος, περισσότερο κι από ευτυχισμένος, ήθελα να είμαι σπουδαίος».

Johnny works in a factory and Billy works downtown
Terry works in a rock and roll band lookin' for that million-dollar sound
And I got a little job down in Darlington but some nights I don't go
Some nights I go to the drive-in or some nights I stay home
I followed that dream just like those guys do way up on the screen
And I drove a Challenger down Route 9 through the dead ends and all the bad scenes
And when the promise was broken, I cashed in a few of my own dreams

Well now I built that Challenger by myself, but I needed money and so I sold it
I lived a secret I should'a kept to myself, but I got drunk one night and I told it
All my life I fought this fight, the fight that no man can ever win
Every day it just gets harder to live this dream I'm believing in
Thunder Road, oh baby you were so right
Thunder Road, there's somethin' dyin' down on the highway tonight

I won big once and I hit the coast, oh but somehow I paid the big cost
Inside I felt like I was carrying the broken spirits of all the other ones who lost
When the promise is broken you go on living, but it steals something from down in your soul
Like when the truth is spoken and it don't make no difference, somethin' in your heart turns cold
Thunder Road, for the lost lovers and all the fixed games
Thunder Road, for the tires rushing by in the rain
Thunder Road, remember what me and Billy we'd always say
Thunder Road, we were gonna take it all then threw it all away

Roxy Music: "Both Ends Burning"

Εκπληκτικό, επικό, και συγκινητικό αμείωτα και απαράλλαχτα με τότε που, μαθητής ακόμα, το είχα πρωτακούσει.
Χε, που να φανταζόμουν πως θα σκόνταφτα ξανά πάνω του μια ζωή μετά, διαλέγοντας τραγούδια για το iPhone...
Τελευταίο τραγούδι στην πρώτη πλευρά του "Viva!" των Roxy Music στην έκδοση του δίσκου βινυλίου  (1975 -κατά τη γνώμη μου το καλύτερο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ που έγινε ποτέ). Mια αυτάρεσκη όσο και καθηλωτική επίδειξη του μέγιστου βαθμού συνθετικής δημιουργικότητας και ερμηνευτικής έξαψης που μπόρεσε ποτέ να κατακτήσει το art-rock.
Μάρτυς μου η άγρια χαρά του κοινού στο φινάλε.

Οι στίχοι είναι του Bryan Ferry:

Please don't ever let me down
'Cause you know I'm not so sure
Do I have the speed to carry on
Burn you out of my mind, I know
You're a flame that never fades
Jungle red´s a deadly shade
Both ends burning, will the fires keep
Somewhere deep in my soul tonight
Both ends burning
Burning
Burn
Now my course is plain as day
Running bold across to play
Both ends burning with a strange desire
That feeds the fire in my soul tonight
I will dance the night away
Living only for today
Both ends burning while you're counting sheep
Hell-- who can sleep in this heat this night?
Tell me will I ever learn?
It's too late, the rush is on
Both ends burning and I can't control
The fires raging in my soul tonight
Oh will it never end?
Put your foot around the bend
Drive me crazy to an early grave
Tell me what is there to save tonight
Both ends burning
Burning
Burn
Keep on burning till the end, until the end
Keep on burning till the end, the very end

Short short story #001

Άκουσε τον Διονυσίου κι αμέσως σηκώθηκε προς την πίστα· εκείνος, που δε χόρευε ποτέ. "Το χρωστάω σε πεθαμένο" είπε μόνο, κι άπλωσε τα χέρια.

The World Ends - Afro Rock & Psychedelia in 1970s Nigeria (SoundWay )

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, η νεολαία της Νιγηρίας ήρθε με καθυστέρηση σε επαφή με τα νέα μουσικά ήθη που αναστάτωσαν τη Δύση στα τέλη των 1960s. Αποτέλεσμα ήταν η άνθηση μιας τοπικής σκηνής που άντλησε έμπνευση από την ψυχεδέλεια, το hard rock και τους ρυθμούς του funk για τη δημιουργία μουσικής που ενσωμάτωνε στους δυτικούς τρόπους τους παραδοσιακούς αφρικανικούς ρυθμούς.
Η συλλογή αυτή συγκεντρώνει σε δυο CD 33 σχετικές ηχογραφήσεις, που συχνά εντυπωσιάζουν με το πάθος και την ιδιαιτερότητά τους.

Οι Funkees σε μια afrofunk διασκευή του "Break Through" των Atomic Rooster:

Dr. John: Locked Down (Nonesuch)

Από πού να αρχίσει κανείς;

Ας δοκιμάσουμε από το σόλο του οργάνου Farfisa στο “Revolution”: ένα βραχνό ψυχεδελικό κελάηδισμα προσταγμένο από τα ταραγμένα ακροδάχτυλα του Dr. John: μικρό σε διάρκεια, επιβλητικό σε αποτέλεσμα, τοποθετείται στο κέντρο καλλιτεχνικού βάρους όχι μόνο του συγκεκριμένου τραγουδιού αλλά και του νέου του άλμπουμ στο σύνολό του. Η αμέσως προηγούμενη φορά που έπαιξε το συγκεκριμένο πληκτροφόρο ο δημιουργός και ερμηνευτής από τη Νέα Ορλεάνη ήταν το 1969, κι όμως, είναι σα να μην πέρασε μια μέρα, με αποτέλεσμα αντάξιο των καλύτερων στιγμών του σπουδαίου χθες.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως το “Locked Down” αποτελεί για τον συνθέτη, στιχουργό και πιανίστα Malcolm John Michael Creaux Rebennack (όπως είναι το πλήρες του όνομα) μια επιστροφή στις ρίζες, και να ξεμπερδεύει.

Στην πραγματικότητα όμως εκείνο που κάνει αυτή τη νέα δισκογραφική του κυκλοφορία να ξεχωρίζει, δεν είναι τόσο η αναβίωση του ιδιαίτερου καλλιτεχνικού προφίλ, το οποίο για πρώτη φορά εισηγήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όσο η προσαρμογή του στο σήμερα, η επιτυχής διεκδίκηση μιας σύγχρονης, δραστικής και ουσιώδους, μουσικής φυσιογνωμίας που να εμπνέεται μεν από το χθες, και να το τιμά, παράλληλα όμως να αρθρώνει λόγο για το σήμερα και όραμα για το αύριο.

Ο Dr. John γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη στις 21 Νοεμβρίου του 1941. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης δισκοπωλείου. Γρήγορα αφομοίωσε σε βάθος τα μουσικά στιλ της γενέτειράς του, ενσωματώνοντας ιδιοφυώς σε αυτά πλήθος από rhythm & blues λικνίσματα, rock ‘n’ roll διαχύσεις, blues ‘n’ boogie στροβιλισμούς, funk επιρροές και Dixieland jazz ξεσπάσματα, που, σε συνδυασμό με την ψύχωσή του με το βουντού, του εξασφάλισαν το ξεχωριστό καλλιτεχνικό του στίγμα.

Υπήρξε ο πρώτος λευκός μουσικός που έγινε αποδεκτός από τη μαύρη μουσική σκηνή της Νέας Ορλεάνης. Οικονομικές δυσκολίες τον ανάγκασαν να μετακινηθεί στη Δυτική ακτή το 1963. Κατά την παραμονή του στο Λος Άντζελες συνεργάστηκε με τη Cher και τον Phil Spector, ενώ παράλληλα δημιούργησε τη δισκογραφική Pulsar (θυγατρική της Mercury), στην οποία κυκλοφόρησε δουλειές των King Floyd και Alvin Robinson.

Επιστρέφοντας στη Νέα Ορλεάνη οργάνωσε μαζί με τους Jessie Hill και Ronnie Barron μουσικά σχήματα που αποτέλεσαν μέρος της δραστήριας “underground” σκηνής της Ορλεάνης. Ήταν η φάση της καριέρας του κατά την οποία υιοθέτησε την περσόνα “Dr. John”. Το άλμπουμ “Gris Gris” (1968), σε παραγωγή του Harrold Battiste, εδραίωσε τον ήχο του: ένα μείγμα από αυθεντικά creole και R&B κομμάτια μέσα στα όποια περιλαμβανόταν και το κλασικό και πολυδιασκευασμένο έκτοτε “Walk On Gilded Splinters”. Τα ακόλουθα τρία άλμπουμ (“Babylon” του 1969, “Remedies” του 1970 και “The Sun, Moon And Herbs” του 1971) κινήθηκαν σε παρόμοιο στιλ, ενώ τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Dr. John λόγω χρήσης ουσιών μεγάλωναν. Στη συνέχεια βρέθηκε στο Μαϊάμι όπου ηχογράφησε το “Gumbo” (1972), ένα φόρο τιμής στους Professor Longhair και Huey “Piano” Smith.

Στο τελευταίο άλμπουμ των The Band “The Last Waltz” συμμετείχε ως καλεσμένος μουσικός, ενώ κυκλοφόρησε δύο ακόμη άλμπουμ για τη δισκογραφική Horizon. Το “Dr. John Plays Mac Rebennack” (1981) πρόβαλε με ιδιαίτερο τρόπο το ιδιόμορφο στιλ του και τις ιδιαίτερες ικανότητές του στο πιάνο.

Ο Dr. John δοκίμασε τις δυνάμεις του σε ακόμη ευρύτερο ρεπερτόριο, με διασκευές σε τραγούδια των Johnny Mercer (“Come Rain Or Come Shine”) και Pomus/Shuman (“The Average Guy”). Το 1990 κέρδισε το βραβείο Grammy με την κυκλοφορία του άλμπουμ “In Sentimental Mood”, μιας συλλογής με pop στάνταρτ. Με τα “Television” (1994) και “Afterglow” (1995) εξερεύνησε το funk ενώ το “Trippin' Live” (Eagle, 1997) ήταν το πρώτο επίσημο λάιβ άλμπουμ του.

Με το “Anutha Zone” (1998), πρώτο του άλμπουμ στην ετικέτα Parlophone, o Dr. John επέλεξε να επιστρέψει στις funk ρίζες και στο ψυχεδελικό creole στιλ τού “Gris Gris”. Ο ήχος χαρακτηριζόταν από σκοτεινές εντάσεις αλλά και από φανταχτερές διαφορές δυναμικού -χωρίς κάπου να γίνεται ρετρό- που συχνά παρέπεμπαν στην blues σκηνή της Νέας Υόρκης. Η αναβίωση της περσόνας του “Night Tripper” υποστηρίχτηκε από συνεργάτες/θαυμαστές του, όπως ο Paul Weller και μέλη συνόλων της νέας γενιάς όπως οι Spiritualized, Supergrass, Primal Scream, Ocean Colour Scene και Portishead. Ακολούθησαν τα “Duke Elegant” (Blue Note, 2000 - αφιερωμένο στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Duke Ellington), “Creole Moon” (Blue Note, 2001) και “All by Hisself: Live at the Lonestar” (η πρώτη από πολλές κυκλοφορίες αρχειακού λάιβ υλικού που προγραμματίστηκαν να κυκλοφορήσουν στην προσωπική ετικέτα που ίδρυσε ο Rebennack, με όνομα Skinji Brim).

Με το πρόσφατο “Locked Down” ο Dr. John επιστρέφει για δεύτερη φορά (μετά το “Anutha Zone”) στα λημέρια του “Gris Gris” και του creole χαρακτήρα “Night Tripper”. Η ηχογράφηση έγινε στο Νάσβιλ. Ουσιαστικός είναι ο ρόλος που έπαιξε στη διαμόρφωση και στην επιτυχία του τελικού αποτελέσματος ο παραγωγός του άλμπουμ. Πρόκειται για τον Dan Auerbach τραγουδιστή και κιθαρίστα των σύγχρονων αναβιωτών των blues, Black Keys. Ήταν τέλη του 2010 όταν ο ηλικίας 33 ετών Auerbach επισκέφθηκε τον Rebennack στο σπίτι του στη Νέα Ορλεάνη και του πρότεινε να συνεργαστούν για «τον καλύτερο δίσκο που είχε κάνει εδώ και πολύ καιρό».

Η ιστορία του ιδιοφυούς παραγωγού που κατευθύνει εμπνευσμένα τη δημιουργικότητα του καλλιτέχνη, σε βαθμό που να οδηγεί, κάποτε, σε μια πραγματική αναγέννησή του, είναι στην pop και rock μουσική παλιά όσο η συνεργασία των Beatles με τον George Martin (δεν έγινε τυχαία γνωστός ως «ο πέμπτος Beatle»...). Χαρακτηριστική είναι επίσης η περίπτωση του παραγωγού Rick Rubin, ιδρυτή της δισκογραφικής εταιρείας American Recordings, o οποίος σύστησε τον θρύλο της country Johnny Cash σε μια νέα γενιά ακροατών, στο πλαίσιο της ιδιαίτερα παραγωγικής συνεργασίας τους, που κράτησε από το 1993 ως το θάνατό του Cash, το 2003.

Αξιοποιώντας ένα άριστο συνοδευτικό σύνολο από νεαρούς μουσικούς –μεταξύ των οποίων ο ντράμερ Max Weissenfeldt (μέλος, παλιότερα, των Heliocentrics), ο μπασίστας Nick Movshon και ο ενορχηστρωτής πνευστών Leon Michels (ιδρυτής της δισκογραφικής Truth & Soul)­–, η επιμελής παραγωγή του Auerbach, μέσα από κοφτούς ρυθμούς και αιχμηρές κιθάρες, ντύνει τη μυστηριώδη πνευματικότητα της μουσικής του Dr. John με σύγχρονο ένδυμα, όχι αποκλειστικά δυτικότροπο (το βαρύτονο σαξόφωνο, για παράδειγμα, του “Revolution” χαράζει μια μελωδική γραμμή που βγάζει κατευθείαν στην ethio-jazz του Mulatu Astatke, ενώ η «κρουστή» κιθαριστική ερμηνεία του “Ice Age” παραπέμπει στα αφρικανικά «blues της ερήμου»). Ή, πιο λιτά και περιεκτικά, όπως διαβάζω στο σάιτ του BBC: «ο Auerbach έχει κάνει άριστη δουλειά για να τοποθετήσει στον 21ο αιώνα έναν καλλιτέχνη, ο οποίος ποτέ δεν θα βγει εκτός μόδας».

Denise Levertov - μετρώντας τις λέξεις τους στις τσέπες μας

September 1961

This is the year the old ones,
the old great ones
leave us alone on the road.

The road leads to the sea.
We have the words in our pockets,
obscure directions. The old ones

have taken away the light of their presence,
we see it moving away over a hill
off to one side.

They are not dying,
they are withdrawn
into a painful privacy

learning to live without words.
E. P. "It looks like dying"--Williams: "I can't
describe to you what has been

happening to me"--
H. D. "unable to speak."
The darkness

twists itself in the wind, the stars
are small, the horizon
ringed with confused urban light-haze.

They have told us
the road leads to the sea,
and given

the language into our hands.
We hear
our footsteps each time a truck

has dazzled past us and gone
leaving us new silence.
One can't reach

the sea on this endless
road to the sea unless
one turns aside at the end, it seems,

follows
the owl that silently glides above it
aslant, back and forth,

and away into deep woods.

But for us the road
unfurls itself, we count the
words in our pockets, we wonder

how it will be without them, we don't
stop walking, we know
there is far to go, sometimes

we think the night wind carries
a smell of the sea...

Βιογραφικό και ποίηση της Levertov
 

Τα δυο σου χέρια πήρανε (Βεργούλες)

Αυτό το τραγούδι πάντα μου θύμιζε θεία λειτουργία.

Κάτι η ουλή στα πλευρά του (όχι από λόγχη Ρωμαίου στρατιώτη αλλά από τη μαχαιριά του Κοεμτζή), κάτι η μεταφυσική σκιά που αποτύπωσε για πάντα στην όψη του το φονικό, κάτι η στεντόρεια, "προφητική" ερμηνεία του "σερ", αλλά κυρίως αυτά τα "κρουστά" μπαγλαμαδάκια, σαν λαϊκά, κοσμικά θυμιατά.

Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος
Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος
Πρώτη εκτέλεση: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος & Απόστολος Χατζηχρήστος, Σμυρνιωτάκι ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Τα δυο σου χέρια πήρανε
βεργούλες και με δείρανε
και τη χαρά μου πήρανε

Τα χέρια σου με κάψανε
που άλλον αγκαλιάσανε
και δε με λογαριάσανε

Μ' αυτά τα χέρια σου τα δυο
σκάψε τη γης βαθιά να μπω
να μη σε βλέπω και πονώ

Avishai Cohen Trio: "Remembering"

Πλήρες.
Περιττεύουν άλλα λόγια.

Είναι η περίπτωση που νοιώθεις τη μουσική να σε τιμά. Περίπτωση μια ανάμεσα στις μύριες, αλλά τέτοια που να δικαιώνει, και να αποζημιώνει, κάθε κόπο· και που να σε κάνει να ξανακυλάς στην "αρρώστεια" πάνω που νόμιζες (φοβόσουν) ότι θεραπεύτηκες.
"Η μόνη ασθένεια που δεν σε κάνει να νοσταλγείς την υγεία" είχε γράψει ο Παπαγιώργης για το μεθύσι στο "Περι Μέθης". Σωστό, αλλά όχι η μόνη.

Για την ιστορία:
Ο Avishai Cohen είναι μπασίστας ισραηλιτικής καταγωγής, γνωστός τόσο για την προσωπική του καριέρα όσο και για τη συνεργασία του με τον Chick Corea στο σύνολο Origin.
Στο έργο του παρουσιάζει μια φιλόδοξη, σε βάθος επεξεργασμένη όσο και εντυπωσιακή πρόταση για το κύριο ρεύμα της jazz του 21ου αιώνα. Η εκτεταμένη ηχητική παλέτα των συνθέσεών του ενσωματώνει σε μια ήδη εκλεκτική περί αρμονίας και πολυρρυθμίας αίσθηση, ανατολίτικες κλίμακες, σεφαραδίτικες μελωδίες, λάτιν ρυθμούς και blues φόρμες, δημιουργώντας ένα νέο "λεξιλόγιο" για τη σύγχρονη jazz.

2012 Downbeat Critics Poll Winners

60th ANNUAL DOWNBEAT CRITICS POLL WINNERS

Hall of Fame: Paul Motian
Veterans Committee Hall of Fame: Gene Ammons and Sonny Stitt
 

Jazz Artist: Vijay Iyer
Jazz Album: Vijay Iyer Trio, Accelerando (ACT)
Historical Album: Miles Davis Quintet, Live In Europe 1967: The Bootleg Series, Vol. 1 (Columbia/Legacy)
Jazz Group: Vijay Iyer Trio
Big Band: Maria Schneider Orchestra
Trumpet: Ambrose Akinmusire
Trombone: Wycliffe Gordon
Soprano Saxophone: Branford Marsalis
Alto Saxophone: Rudresh Mahanthappa
Tenor Saxophone: Sonny Rollins
Baritone Saxophone: Gary Smulyan
Clarinet: Anat Cohen
Flute: Nicole Mitchell
Piano: Vijay Iyer
Keyboard: Herbie Hancock
Organ: Joey DeFrancesco
Guitar: Bill Frisell
Bass: Christian McBride
Electric Bass: Christian McBride
Violin: Regina Carter
Drums: Jack DeJohnette
Vibes: Bobby Hutcherson
Percussion: Zakir Hussain
Miscellaneous Instrument: Béla Fleck (banjo)
Male Vocalist: Kurt Elling
Female Vocalist: Cassandra Wilson
Composer: Maria Schneider
Arranger: Maria Schneider
Record Label: ECM
Producer: Manfred Eicher
Blues Artist or Group: Dr. John
Blues Album: Otis Taylor, Otis Taylor’s Contraband (Telarc)
Beyond Artist or Group: Robert Glasper Experiment
Beyond Album: Robert Glasper Experiment, Black Radio (Blue Note)

RISING STAR WINNERS
Rising Star Jazz Artist: Robert Glasper
Rising Star Jazz Group: Robert Glasper Trio
Rising Star Big Band: Darcy James Argue’s Secret Society
Rising Star Trumpet: Avishai Cohen
Rising Star Trombone: Josh Roseman
Rising Star Soprano Saxophone: Marcus Strickland
Rising Star Alto Saxophone: David Binney
Rising Star Tenor Saxophone: Anat Cohen
Rising Star Baritone Saxophone: Greg Tardy
Rising Star Clarinet: Evan Christopher
Rising Star Flute: Jamie Baum
Rising Star Piano: Robert Glasper
Rising Star Keyboard: Hiromi
Rising Star Organ: Mike LeDonne
Rising Star Guitar: Julian Lage
Rising Star Bass: Linda Oh
Rising Star Electric Bass: Derrick Hodge
Rising Star Violin: Jason Kao Hwang
Rising Star Drums: Marcus Gilmore
Rising Star Vibes: Chris Dingman
Rising Star Percussion: Dan Weiss
Rising Star Miscellaneous Instrument: Gary Versace (accordion)
Rising Star Male Vocalist: Giacomo Gates
Rising Star Female Vocalist: René Marie
Rising Star Composer: Vijay Iyer
Rising Star Arranger: John Hollenbeck
Rising Star Producer: Jeff Gauthier

Μετάλιο της Ελευθερίας από τον Obama στον Bob Dylan

Είναι παραπάνω από "μια ακόμα διάκριση". Υποδηλώνει τη σημασία που αποδίδεται στον πολιτισμό, στις μεγάλες προσωπικότητες της "αμερικανικής μουσικής" όπως λέει σε ένα σημείο ο Obama. Ο οποίος, σημειωτέον, την προσφώνησή του δεν τη διαβάζει, την έχει μελετήσει και την έχει αποστηθίσει -όπως κάποιος που πραγματικά πιστεύει στην αξία και στη σημασία εκείνου που λέει και κάνει.

Μπράβο στον Bob, μπράβο και στην πατρίδα του, που, με όλες τις αντιφάσεις και τα τρωτά της, ξέρει να εμψυχώνει τους πολίτες της και να ανταμοίβει τους επιφανείς.

Και στα δικά μας, με χρόνια με καιρούς.

The Kinks - All Day And All Of The Night

Ποιός είναι ο ελάχιστος απαιτούμενος χρόνος για να περάσεις στη ροκ εν ρολ αιωνιότητα;

Ας επιχειρήσουμε μια πρώτη προσέγγιση με τα 2 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα του "All Day and All of the Night" των Kinks. Μια πραγματική επιτομή του βρετανικού cool των 1960s· αρχέτυπος πυρήνας του ερωτικού pop τραγουδιού: με τους στίχους να μη νοιάζονται να πουν ο,τιδήποτε παραπάνω από το απαραίτητο, και με τη μουσική να κοχλάζει.

Σηκώνω το ποτήρι στην υγειά του Ray Davies.

I'm not content to be with you in the daytime
Girl I want to be with you all of the time
The only time I feel alright is by your side
Girl I want to be with you all of the time all day and all of the night
All day and all of the night
All day and all of the night
I believe that you and me last forever
Oh yea all day and nighttime yours, leave me never
The only time I feel alright is by your side
Girl I want to be with you all of the time all day and all of the night

All day and all of the night
All day and all of the night

I believe that you and me last forever
Oh yea all day and nighttime yours, leave me never
The only time I feel alright is by your side
Girl I want to be with you all of the time all day and all of the night
All day and all of the night
All day and all of the night
All day and all of the night

Johnny Cash: Hurt

Εδώ βρέθηκα τυχαία.
Ήταν δυο κλικ μακριά από το βίντεο του "Leaving On A Jet Plane".

Το έβαλα να παίξει αφενός λόγω Johnny Cash, και αφετέρου από περιέργεια για τα... 41 εκατομμύρια views.

Η διαδρομή του Cash κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του είναι από μόνη της ένα σύγχρονο rock 'n' roll παραμύθι (πχ δες http://entertainment.in.gr/html/ent/307/ent.38307.asp), το οποίο εδώ γνωρίζει μια κορύφωση.

Ένα τραγούδι για την αλήθεια και το ψέμα της ζωής, ειπωμένο από τη σκοπιά της δύσης της.

Προσωπικά δεδομένα: 
(α) Ο στίχος "my empire of dirt" απαξίωσε δια μιας την ως έργο ζωής θησαυρισμένη δισκοθήκη μου, και όποιο άλλο υλικό βαρίδι σισύφεια σέρνω.
(β) Μετά το 2:53 έκλαψα.

Spiritualized: Sweet Heart Sweet Light (Fat Possum)

Έβδομο άλμπουμ σε είκοσι χρόνια δράσης για τους Spiritualized ή, ορθότερα, για τον κιθαρίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Jason Pierce και τη διαρκώς ανανεούμενη ομάδα μουσικών που τον συνοδεύουν.

 Ηχογραφημένο κατά κύριο λόγο στο οικιακό στούντιο του Pierce στο Λονδίνο (με την προσθήκη εγχόρδων και χορωδίας στο Ρέικιαβικ και στο Λός Άντζελες) το “Sweet Heart, Sweet Light” δεν αποκλίνει από τις βασικές αρχές τραγουδοποιίας στις οποίες ο Pierce έχει κατασταλάξει ήδη από το 1997 και το “Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space”, τρίτο άλμπουμ των  Spiritualized και ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας του 1990.

Το μενού περιλαμβάνει μουσική ευφυή και φιλόδοξη, με μινιμαλιστικά μοτίβα αλλά και περισσότερο επεξεργασμένα και συμπαγή ηχητικά κολάζ, επαναλαμβανόμενα μελωδικά ηχοτοπία που κάποτε φέρνουν στο νου την αυστηρότητα του krautrock (“Hey Jane”), απαιτητικές συνθέσεις με ψυχεδελικό space rock περίγραμμα (“Little Girl”), και αλλού με πολυεπίπεδη δομή και δραστικότερη αισθαντικότητα, δηλαδή με ισχυρά avant-garde διαπιστευτήρια αλλά και απεριόριστη εκτίμηση στην pop παράδοση των Beatles και των Beach Boys.

Ο Pierce προέρχεται από τους συζητημένους Spacemen 3 του τέλους των 1980s. Ενώ όμως με εκείνο το παλιό του γκρουπ απέτινε φόρο τιμής στους Suicide, τους Velvet Underground, τους Stooges, στο “Sweet Heart, Sweet Light” προτείνει μουσική που γεμίζει τα κενά ανάμεσα σε τέτοιες αναφορές, μη διστάζοντας να πειραματιστεί με ενορχηστρώσεις που θυμίζουν τον Burt Bacharach ή τον Elvis στο Μέμφις των 1970s, και με την ενσωμάτωση ύμνων από χορωδίες gospel (“So Long you Pretty Thing”), σαξόφωνων σε free-jazz ταραχή (“I Am What I Am”, γραμμένο από κοινού με τον Dr. John, με ερμηνείες των Evan Parker και Tony Bevan), και εγχόρδων (“Too Late”).

John Denver: Leaving On A Jet Plane

Μόλις είδα το "Guard" του John Michael McDonald με πρωταγωνιστή τον Brendan Gleeson, για τον οποίο μάλιστα έχω να δηλώσω ότι μου μοιάζει εμφανισιακά (κι αν πιστεύετε ότι δεν είμαι και τόσο χοντρός, δώστε μου 2-3 χρονάκια και τα ξαναλέμε).

Το τραγούδι αυτό έπαιξε στους τίτλους του τέλους· δεν θυμάμαι άλλο κινηματογραφικό φινάλε που να διεκδικεί με όμοια απαιτητικό τρόπο τις δάφνες του ηρωικού και ταυτόχρονα του αντιηρωικού.

Πραγματικά με συνεπήρε το "Leaving On A Jet Plane". Μιλάω για την εκτέλεση τη συγκεκριμένη, γιατί υπάρχει και μια άλλη του Denver, πιο αργή, καθώς επίσης αρκετές διασκευές, με πιο γνωστή εκείνη των Peter, Paul and Mary.

One hell of a song. Αδύνατον να μην ανασύρει αναμνήσεις σε τεχνικολόρ.
(Σιγά μη σας πω τις δικές μου).

...so kiss me, and smile for me...

Ήταν 1969 όταν έγινε η ηχογράφηση αυτή. Κόβοντας, κυριολεκτικά, το νήμα του τερματισμού για τα αθώα και ανέμελα 60s τής -σκανδαλωδώς ευνοημένης, τώρα που το σκέφτομαι (αν και όχι τόσο, όσο η δική μας)- μεταπολεμικής γενιάς των baby-boomers.

Δε νυστάζω, τι άλλο να βάλω να δω...
Μα φυσικά! Το "Big Chill" του Kasdan!

The Men: Open Your Heart (Sacred Bones)

Το να εντοπίσεις ένα σύγχρονο γκρουπ με ηχητικό προφίλ που να συνδυάζει ψυχεδέλεια και country rock είναι έτσι κι αλλιώς ασυνήθιστο. Το να το βρεις όμως, και να διαπιστώσεις πως δεν μηρυκάζει απλώς τους Byrds και τον Gram Parsons ή επόμενης γενιάς ψυχεδελικούς θορυβοποιούς όπως ο Nick Saloman ε, αυτό είναι κάτι πραγματικά σπάνιο.

Τούτος είναι ο λόγος που επιτρέπει στους The Men, το  ηλεκτρικό κουαρτέτο από το Μπρούκλιν, να κερδίζουν άμεσα και εύκολα τις εντυπώσεις με το τρίτο άλμπουμ τους. Οι δέκα συνθέσεις του “Open Your Heart” σκύβουν μεν με αγάπη και σεβασμό πάνω από την παρακαταθήκη ηχητικών σκαπανέων όπως εκείνοι που ήδη αναφέρθηκαν, συνεχίζουν όμως κάνοντας ένα βήμα μπροστά, με τόλμη και γόνιμη περιέργεια, προτείνοντας τα αποτελέσματα της δικής τους συνθετικής και ερμηνευτικής επεξεργασίας.

The Menzingers: On The Impossible Past (Epitaph)

Στην ετικέτα της δισκογραφικής Epitaph κυκλοφορεί το τρίτο άλμπουμ των The Menzingers από την Πενσιλβάνια, κάτι που από μόνο του μας δίνει μια ιδέα για τις punk rock προδιαγραφές του ήχου τους. Τα υπόλοιπα ξεδιπλώνονται μαζί με τα 13 κομμάτια: power-pop ανεμελιά, πυρετώδης ενεργητικότητα, πλούσιο μελωδικό περιεχόμενο που εύκολα καρφιτσώνεται στη μνήμη, συνθετικές δομές που τολμούν δοκιμές πέραν του κουπλέ/ρεφρέν κανόνα χωρίς να χάνουν σε αμεσότητα και προσβασιμότητα.

TV On The Radio: Nine Types Of Light (Fiction)

Το art-rock ζει και βασιλεύει! Και μάλιστα γνωρίζει τέτοιες δόξες που δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η τεχνοτροπία που εξασφάλισε έναν κοινό παρονομαστή για το πρώτο άλμπουμ των Roxy Music, το “Scary Monsters” του Bowie και το “OK Computer” των Radiohead έχει ακόμη παρόν και μέλλον λαμπρό. Τα καλά νέα επιβεβαιώνουν σε ένα ακόμα άλμπουμ τους –το τέταρτο κατά σειρά– οι TV On The Radio, πενταμελές σύνολο που σχηματίστηκε το 2001 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Εκλεκτικό, παιχνιδιάρικο, προκλητικό, πολυεπίπεδα δομημένο, με ενορχηστρωτικές και ερμηνευτικές επιλογές συχνά αιφνιδιαστικές αλλά ποτέ κακόγουστες, φιλόδοξο χωρίς να το κρύβει και καινοτόμο, το “Nine Types Of Light” στήνει ένα μεθυστικό indie χορό όπου σφιχταγκαλιάζονται ηλεκτρονικά μπιτ, επιτακτικά φαλτσέτο φωνητικά, λευκός θόρυβος, μίνιμαλ γραμμές του μπάσου, trip-hop ρυθμοί και free-jazz πνευστά.

Marianne Faithfull: Horses And High Heals (Dramatico)

Η συνεργασία της Marianne Faithfull με τον παραγωγό Hal Willner εγκαινιάστηκε το 1987 με το άλμπουμ “Strange Weather”, τη μεγαλύτερη επιτυχία της τραγουδίστριας που γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου του 1946 στο Λονδίνο. Το 2008 συνεργάστηκαν ξανά με καρπό τη συλλογή “Easy Come Easy Go” με διασκευές σε Morrissey, Billie Holiday και μια εκπληκτική απόδοση του “Hold on Hold On” της Neko Case.

Το 2011 η Faithfull μπήκε ξανά στο στούντιο υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου Αμερικανού παραγωγού και συνθέτη, τη φορά αυτή για να ηχογραφήσει διασκευές και νέες συνθέσεις που εντάσσονται στη soul ηχητική αισθητική της Νέας Ορλεάνης: διασκευές σε Allen Toussaint (“Back In My Baby's Arms”) και Carole King (“Goin' Back”), αλλά και υψηλών συνθετικών και ερμηνευτικών προδιαγραφών νέα δικά της τραγούδια (“Why Did We Have To Part”, “Eternity”) με συμμετοχές διασημοτήτων (Dr. John, Lou Reed, Wayne Kramer).

Το ηχητικό σύμπαν που με μεθοδικό τρόπο πλάθει ο Willner εξωραΐζει την τσαλακωμένη από τα πάθη και τις καταχρήσεις περσόνα και ερμηνεία της Faithfull μέσω μιας διαυγούς, σχεδόν λουστραρισμένης παραγωγής και ενορχήστρωσης, που όμως δεν στέκεται ικανή να εμποδίσει το ακατέργαστο μαργαριτάρι της φωνής της να λάμψει σε τραγούδια όπως η απόδοση του “Stations” (των Twilight Sisters) και η νέα σύνθεση που δίνει στο άλμπουμ τον τίτλο του.

Cloud Nothings: Attack On Memory (Carpark)

Το πρώτο που τραβά την προσοχή σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ των Cloud Nothings από το Κλίβλαντ του Οχάιο είναι η υπογραφή του Steve Albini στην –διαυγή– παραγωγή.

Με το που αρχίζουν να παίζουν τα οκτώ τραγούδια τής μόλις ημίωρης διάρκειας συλλογής, θέλγητρα μουσικά (θυμωμένες κιθάρες, κάθιδρα ντραμς, power pop ρυθμοί) αλλά και στιχουργικά (σκοτεινές ενδοσκοπήσεις του επικεφαλής Dylan Baldi, αναμετρήσεις με συναισθηματικά αδιέξοδα, συνθηκολόγηση με τη μοναξιά) αναβιώνουν το πνεύμα και το καλλιτεχνικό ήθος της δεκαετίας του 1990 (Sonic Youth, Pearl Jam) διηθημένο μέσα από τα φίλτρα της φλογερής έμπνευσης και της ιδιαίτερης προσωπικότητας.

Django Django: Django Django (Because)

Τα τέσσερα μέλη των Django Django συναντήθηκαν στο Εδιμβούργο της Σκοτίας ενώ σπούδαζαν καλές τέχνες. Το ντεμπούτο άλμπουμ της μουσικής τους καριέρας, τούς βρίσκει εγκατεστημένους στο Λονδίνο.
Στα δεκατρία τραγούδια του προτείνουν μια σύγχρονη προσέγγιση στο indie-rock με έμφαση στη διασκέδαση, ερμηνευτική φρεσκάδα, συνθετική φαντασία και ενορχηστρωτική εφευρετικότητα.

Ευφυείς και ταυτόχρονα μετρημένοι, δημιουργικοί αλλά και εστιασμένοι, οι Django Django παραδίδουν στην κρίση μας μια από τις πιο απολαυστικές στην ακρόαση και καλοδουλεμένες στη δομή indie rock δισκογραφικές προτάσεις που έχουμε ακούσει εδώ και αρκετό καιρό.

Dusko Goykovich: The Nights Of Skopje

Dusko Goykovich, Σκοπιανός τρομπετίστας, από το άλμπουμ "Swinging Macedonia" (1966).

Μουσική φυσιογνωμία από τις λίγες, που ειδικώς σε αυτό το υβρίδιο jazz φορμας και βαλκανικής ψυχής περνά στο χώρο της μαγείας.

Θα ήθελα να το ακούσω δυνατά, μια χειμωνιάτικη νύχτα με ξάστερο ουρανό, σε μια ταράτσα στα Σκόπια. Πολύ πιωμένος.

The 2 Bears: Be Strong (Southern Fried)

Έχεις δυσανεξία στη σοβαροφάνεια; Απολαμβάνεις τους χιουμοριστικούς στίχους, τους house ρυθμούς, τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια και τα γκατζετάκια; Ξεχωρίζεις το καλό από τις pop ευαισθησίες και τις περίτεχνες μελωδίες; Μεγάλωσες στα 1980s τα οποία, παρότι δεν νοσταλγείς, επιμένουν να ασκούν πάνω σου μια απροσδιόριστη γοητεία; Πιτσιρικάς χόρευες ska της 2Tone, σήμερα όμως βρίσκεις συναρπαστικό το dubstep του The Bug;

Αν ναι τότε έχω το δίσκο που χρειάζεσαι: “Be Strong” από τους Λονδρέζους 2 Bears, το ντουέτο του Joe Goddard των Hot Chip με τον Raf Daddy, μηχανικό ήχου και συνιδρυτή της δισκογραφικής 1965. Είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους, μετά από κάποια EP και πολλά λάιβ. Έχει ήδη ενθουσιάσει κόσμο και κοσμάκη σε χορευτικές πίστες, blog, ραδιόφωνα, κοινωνικά δίκτυα, το σημαντικό όμως είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην ενθουσιάσει κι εσένα.

Keith Jarrett: Rio (ECM)

Η νεότερη αυτή προσθήκη στη συναρπαστική δισκογραφία του Keith Jarrett φιλοξενεί σε δυο CD την ζωντανή εμφάνισή του στο Δημοτικό Θέατρο (Theatro Municipal) του Ρίο ντε Τζανέιρο τον Απρίλιο του 2011.

Πρόκειται για μια συναυλία σόλο πιάνο βασισμένη στο σύνολό της σε αυτοσχεδιασμό, από εκείνες που έχουν συνεισφέρει σημαντικά στο χτίσιμο του καλλιτεχνικού μύθου που αντιπροσωπεύει ο Jarrett, με αφετηρία την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, το “The Koln Concert” του 1975, και ενδιάμεσους σταθμούς σημαντικούς όσο το “Vienna Concert” του 1992, το “La Scala” –ηχογραφημένο στο Teatro alla Scala του Μιλάνου το 1995, κατά τη γνώμη του γράφοντος η κορυφαία στιγμή της δισκογραφίας του Αμερικανού πιανίστα και μια από τις λαμπρότερες στιγμές της σύγχρονης μουσικής πέρα από κατηγορίες και στυλ-, και το “Radiance”, ηχογραφημένο στην Ιαπωνία το 2002, όπου για πρώτη φορά οι χειμαρρώδεις αυτοσχεδιασμοί έσπασαν σε μικρότερα αυτόνομα κομμάτια διευκολύνοντας τον Jarrett να εξερευνήσει μεγαλύτερη ποικιλία ηχητικών τοπίων αλλά και τον ακροατή να παρακολουθήσει τη μουσική περιπλάνηση με μεγαλύτερη άνεση.

Ο Keith Jarrett γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1945 στο Allentown της Πολιτείας Πενσιλβάνια. Στα πρώτα στάδια της καριέρας του έπαιξε σε ηλεκτρικά σύνολα, όπως εκείνα των Charles Lloyd και Miles Davis, χωρίς να κρύβει την επιρροή που ασκούσε πάνω του ο Bill Evans. Το μέχρι σήμερα έργο του έχει διατηρηθεί αμείωτα συναρπαστικό, ανεξάρτητα από τις μεταβολές των συνοδευτικών σχημάτων (Nordic Quartet, American Quartet κατά τη δεκαετία του 1970, Standards Trio τα τελευταία 30 χρόνια κ.ά).

Το “Rio” τον συλλαμβάνει στην καλύτερη φόρμα που έχει βρεθεί εδώ και πολύ καιρό, και αναδεικνύει το μοναδικό ταλέντο του μέσα από ανακυκλούμενους, πλέοντες, επεκτεινόμενους αυτοσχεδιασμούς, απόλυτο έλεγχο ηχοχρωμάτων και μια πληθώρα από τις διάσημες αρμονίες του (“Part II”). Το ηχητικό μενού περιλαμβάνει λατινοαμερικάνικα αρώματα (“Part VIII”), θεματικές αναπτύξεις πότε ήπια λυρικές πότε έντονα ρυθμικές, λοξοκοιτάγματα προς τα blues (“Part XII”) και το flamenco (“Part VI”) σε μια δημιουργική ανακύκλωση μοτίβων που αποδίδει μια έκρηξη μουσικής δημιουργίας φαντασμαγορικής, χωρίς ίχνος αμφιβολίας ή υπαναχώρησης, χωρίς σύνορα ή προκαταλήψεις, μια πολιτιστική κατάθεση φαντασίας και πράξης διαπολιτιστικής.

Για να μην πλατειάζουμε, ΜΟΥΣΙΚΗ με κεφαλαία.

PJ Harvey: Let England Shake (Island)

Για πρώτη φορά η βασίλισσα του γοτθικού εναλλακτικού rock αφήνει στην άκρη τα προσφιλή της θέματα του έρωτα και της μελαγχολίας και καταπιάνεται με την πολιτική.

Το “Let England Shake”, δέκατο άλμπουμ της τραγουδίστριας και τραγουδοποιού από το αγροτικό Yeovil της Βρετανίας σε 19 χρόνια δισκογραφικής δράσης, είναι μια θεματική (concept) συλλογή τραγουδιών με ταυτότητα έντονα βρετανική, προσανατολισμό πολιτικό, και ύφος καταγγελτικό για τις απώλειες του πολέμου και την έκπτωση του ανθρωπισμού.

Από μουσική άποψη τα δώδεκα νέα της τραγούδια, που ερμηνεύει με τη βοήθεια των συνεργατών της από τα παλιά John Parish και Mick Harvey, εξερευνούν ένα πεδίο που κλείνει το μάτι στον –προσφάτως εκλιπόντα– Captain Beefheart: σύνθεση ηλεκτρικών, folk και ιμπρεσιονιστικών στοιχείων με αποτελέσματα σε πρώτο άκουσμα συχνά παράφωνα, που όμως αθροίζονται σε μια ουσιώδη αισθητική πρόταση με τη βοήθεια ενός άρρητου καλλιτεχνικού κοινού παρονομαστή.

Όχι ότι θα περιμέναμε κάτι λιγότερο από τη δημιουργό που, σε συνέντευξή της στην τηλεοπτική εκπομπή του Andrew Marr, στο BBC, δήλωσε:

«ο μεγαλύτερος φόβος μου θα ήταν να επαναλάβω κάτι που ήδη έχω κάνει στο παρελθόν».

Fujiya & Miyagi: Ventriloquizzing (Yep Roc)

Κι άντε τώρα εσύ να βγάλεις άκρη: ούτε δύο είναι ούτε απωανατολίτες οι Fujiya & Miyagi.
Είναι τρεις και… από το Μπράιτον της Αγγλίας. Μπερδεύεται κι άλλο το πράμα μόλις περάσουμε στο «και τι παίζουν;» Διότι παίζουν ηλεκτρονική pop όχι βέβαια του αναμενόμενου τύπου (σιγά μην…) αλλά τύπου… γερμανικού, με αναφορές στα τευτονικά μπιτ των Neu! και των Can (και ώρες ώρες φέρνουν λιγάκι και στους πιο ιλουστρασιόν Kraftwerk). Κι αν αυτό δεν σας λέει και πολλά φανταστείτε έναν electro/kraut καμβά με καρφιτσωμένους επάνω του απλούς αλλά και περίτεχνους ταυτόχρονα μελωδικούς ιστούς, αναλογικά σίνθι, επιβλητικές funk γραμμές του μπάσου, πειραματική δημιουργική διάθεση αλλά και ερμηνεία που πατά γερά στη γη (ή, ορθότερα, στη χορευτική πίστα).
Το “Ventriloquizzing” είναι το τέταρτο άλμπουμ τους σε 12 χρόνια δράσης.
Δώστε τους (τουλάχιστον) μια ευκαιρία, είναι από τα γκρουπ που αν «κολλήσεις» μαζί τους δύσκολα ξεκολλάς.

Charles Bradley: No Time For Dreaming (Dunham)

Από τις όλο και πιο σπάνιες περιπτώσεις δίσκων που σε κερδίζουν με το πρώτο άκουσμα. Σόουλ και rhythm & blues τραγούδια με τη στόφα του κλασικού, που έρχονται λες από τον κατάλογο της Motown των 1960s, φωνητική ερμηνεία παθιασμένη αλλά και άριστα ελεγχόμενη με τον τρόπο του James Brown (του φέρνει κάπως και εμφανισιακά ο Bradley, είναι η αλήθεια), μουσική συνοδεία χαλαρή και φινετσάτη χωρίς κάτι να λείπει και χωρίς κάτι να περισσεύει.

Πώς και συμβαίνουν όλα αυτά σε μια κυκλοφορία ολοκαίνουρια;

Είναι η επένδυση της μέχρι σήμερα διαδρομής που αποδίδει πλούσια μερίσματα, η με θυσίες κερδισμένη εμπειρία από τη νομαδική ζωή που έχει ζήσει ο γεννημένος το 1948 στη Φλόριντα Bradley, η κατασταλαγμένη εικόνα στο μυαλό του περί μουσικής ομορφιάς, η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση που σιγόκαιγε τόσα χρόνια μέχρι που έγινε πύρινη γλώσσα.

Από τις όλο και πιο σπάνιες περιπτώσεις…

Wire: Red Barked Tree (Pink Flag)

Ποιος θα περίμενε ότι η επαναστατική «Ροζ Σημαία» που ύψωσαν οι Wire με το ντεμπούτο άλμπουμ τους καταμεσής του punk κυκλώνα, το 1977, θα εξακολουθούσε να κυματίζει αγέρωχα σήμερα… Κι όμως! Τα έντεκα νέα τραγούδια του “Red Bark Tree”, δωδέκατου στούντιο άλμπουμ τους, επιβεβαιώνουν το δραστικό ρόλο που είναι ακόμη σε θέση να διαδραματίσει το λονδρέζικο κουαρτέτο στην πρώτη γραμμή της εναλλακτικής ηλεκτρικής μουσικής, στηριγμένο σε αιχμηρές κιθάρες, άρτιες μελωδίες, ψυχεδελικές φαντασίες, ερμηνευτική επιδεξιότητα, συνθετική φαντασία. Κι όσο για τα χρόνια, ακούω τον -56άρη πλέον- Colin Newman να τραγουδά, και λέω πως, ναι, όχι απλά διεκδικεί ένα ρόλο στα σύγχρονα rock δρώμενα, αλλά τον απαιτεί, κι έχει κάθε δίκιο...