Johnny Cash: Hurt

Εδώ βρέθηκα τυχαία.
Ήταν δυο κλικ μακριά από το βίντεο του "Leaving On A Jet Plane".

Το έβαλα να παίξει αφενός λόγω Johnny Cash, και αφετέρου από περιέργεια για τα... 41 εκατομμύρια views.

Η διαδρομή του Cash κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του είναι από μόνη της ένα σύγχρονο rock 'n' roll παραμύθι (πχ δες http://entertainment.in.gr/html/ent/307/ent.38307.asp), το οποίο εδώ γνωρίζει μια κορύφωση.

Ένα τραγούδι για την αλήθεια και το ψέμα της ζωής, ειπωμένο από τη σκοπιά της δύσης της.

Προσωπικά δεδομένα: 
(α) Ο στίχος "my empire of dirt" απαξίωσε δια μιας την ως έργο ζωής θησαυρισμένη δισκοθήκη μου, και όποιο άλλο υλικό βαρίδι σισύφεια σέρνω.
(β) Μετά το 2:53 έκλαψα.

Spiritualized: Sweet Heart Sweet Light (Fat Possum)

Έβδομο άλμπουμ σε είκοσι χρόνια δράσης για τους Spiritualized ή, ορθότερα, για τον κιθαρίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Jason Pierce και τη διαρκώς ανανεούμενη ομάδα μουσικών που τον συνοδεύουν.

 Ηχογραφημένο κατά κύριο λόγο στο οικιακό στούντιο του Pierce στο Λονδίνο (με την προσθήκη εγχόρδων και χορωδίας στο Ρέικιαβικ και στο Λός Άντζελες) το “Sweet Heart, Sweet Light” δεν αποκλίνει από τις βασικές αρχές τραγουδοποιίας στις οποίες ο Pierce έχει κατασταλάξει ήδη από το 1997 και το “Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space”, τρίτο άλμπουμ των  Spiritualized και ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας του 1990.

Το μενού περιλαμβάνει μουσική ευφυή και φιλόδοξη, με μινιμαλιστικά μοτίβα αλλά και περισσότερο επεξεργασμένα και συμπαγή ηχητικά κολάζ, επαναλαμβανόμενα μελωδικά ηχοτοπία που κάποτε φέρνουν στο νου την αυστηρότητα του krautrock (“Hey Jane”), απαιτητικές συνθέσεις με ψυχεδελικό space rock περίγραμμα (“Little Girl”), και αλλού με πολυεπίπεδη δομή και δραστικότερη αισθαντικότητα, δηλαδή με ισχυρά avant-garde διαπιστευτήρια αλλά και απεριόριστη εκτίμηση στην pop παράδοση των Beatles και των Beach Boys.

Ο Pierce προέρχεται από τους συζητημένους Spacemen 3 του τέλους των 1980s. Ενώ όμως με εκείνο το παλιό του γκρουπ απέτινε φόρο τιμής στους Suicide, τους Velvet Underground, τους Stooges, στο “Sweet Heart, Sweet Light” προτείνει μουσική που γεμίζει τα κενά ανάμεσα σε τέτοιες αναφορές, μη διστάζοντας να πειραματιστεί με ενορχηστρώσεις που θυμίζουν τον Burt Bacharach ή τον Elvis στο Μέμφις των 1970s, και με την ενσωμάτωση ύμνων από χορωδίες gospel (“So Long you Pretty Thing”), σαξόφωνων σε free-jazz ταραχή (“I Am What I Am”, γραμμένο από κοινού με τον Dr. John, με ερμηνείες των Evan Parker και Tony Bevan), και εγχόρδων (“Too Late”).

John Denver: Leaving On A Jet Plane

Μόλις είδα το "Guard" του John Michael McDonald με πρωταγωνιστή τον Brendan Gleeson, για τον οποίο μάλιστα έχω να δηλώσω ότι μου μοιάζει εμφανισιακά (κι αν πιστεύετε ότι δεν είμαι και τόσο χοντρός, δώστε μου 2-3 χρονάκια και τα ξαναλέμε).

Το τραγούδι αυτό έπαιξε στους τίτλους του τέλους· δεν θυμάμαι άλλο κινηματογραφικό φινάλε που να διεκδικεί με όμοια απαιτητικό τρόπο τις δάφνες του ηρωικού και ταυτόχρονα του αντιηρωικού.

Πραγματικά με συνεπήρε το "Leaving On A Jet Plane". Μιλάω για την εκτέλεση τη συγκεκριμένη, γιατί υπάρχει και μια άλλη του Denver, πιο αργή, καθώς επίσης αρκετές διασκευές, με πιο γνωστή εκείνη των Peter, Paul and Mary.

One hell of a song. Αδύνατον να μην ανασύρει αναμνήσεις σε τεχνικολόρ.
(Σιγά μη σας πω τις δικές μου).

...so kiss me, and smile for me...

Ήταν 1969 όταν έγινε η ηχογράφηση αυτή. Κόβοντας, κυριολεκτικά, το νήμα του τερματισμού για τα αθώα και ανέμελα 60s τής -σκανδαλωδώς ευνοημένης, τώρα που το σκέφτομαι (αν και όχι τόσο, όσο η δική μας)- μεταπολεμικής γενιάς των baby-boomers.

Δε νυστάζω, τι άλλο να βάλω να δω...
Μα φυσικά! Το "Big Chill" του Kasdan!

The Men: Open Your Heart (Sacred Bones)

Το να εντοπίσεις ένα σύγχρονο γκρουπ με ηχητικό προφίλ που να συνδυάζει ψυχεδέλεια και country rock είναι έτσι κι αλλιώς ασυνήθιστο. Το να το βρεις όμως, και να διαπιστώσεις πως δεν μηρυκάζει απλώς τους Byrds και τον Gram Parsons ή επόμενης γενιάς ψυχεδελικούς θορυβοποιούς όπως ο Nick Saloman ε, αυτό είναι κάτι πραγματικά σπάνιο.

Τούτος είναι ο λόγος που επιτρέπει στους The Men, το  ηλεκτρικό κουαρτέτο από το Μπρούκλιν, να κερδίζουν άμεσα και εύκολα τις εντυπώσεις με το τρίτο άλμπουμ τους. Οι δέκα συνθέσεις του “Open Your Heart” σκύβουν μεν με αγάπη και σεβασμό πάνω από την παρακαταθήκη ηχητικών σκαπανέων όπως εκείνοι που ήδη αναφέρθηκαν, συνεχίζουν όμως κάνοντας ένα βήμα μπροστά, με τόλμη και γόνιμη περιέργεια, προτείνοντας τα αποτελέσματα της δικής τους συνθετικής και ερμηνευτικής επεξεργασίας.

The Menzingers: On The Impossible Past (Epitaph)

Στην ετικέτα της δισκογραφικής Epitaph κυκλοφορεί το τρίτο άλμπουμ των The Menzingers από την Πενσιλβάνια, κάτι που από μόνο του μας δίνει μια ιδέα για τις punk rock προδιαγραφές του ήχου τους. Τα υπόλοιπα ξεδιπλώνονται μαζί με τα 13 κομμάτια: power-pop ανεμελιά, πυρετώδης ενεργητικότητα, πλούσιο μελωδικό περιεχόμενο που εύκολα καρφιτσώνεται στη μνήμη, συνθετικές δομές που τολμούν δοκιμές πέραν του κουπλέ/ρεφρέν κανόνα χωρίς να χάνουν σε αμεσότητα και προσβασιμότητα.

TV On The Radio: Nine Types Of Light (Fiction)

Το art-rock ζει και βασιλεύει! Και μάλιστα γνωρίζει τέτοιες δόξες που δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η τεχνοτροπία που εξασφάλισε έναν κοινό παρονομαστή για το πρώτο άλμπουμ των Roxy Music, το “Scary Monsters” του Bowie και το “OK Computer” των Radiohead έχει ακόμη παρόν και μέλλον λαμπρό. Τα καλά νέα επιβεβαιώνουν σε ένα ακόμα άλμπουμ τους –το τέταρτο κατά σειρά– οι TV On The Radio, πενταμελές σύνολο που σχηματίστηκε το 2001 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Εκλεκτικό, παιχνιδιάρικο, προκλητικό, πολυεπίπεδα δομημένο, με ενορχηστρωτικές και ερμηνευτικές επιλογές συχνά αιφνιδιαστικές αλλά ποτέ κακόγουστες, φιλόδοξο χωρίς να το κρύβει και καινοτόμο, το “Nine Types Of Light” στήνει ένα μεθυστικό indie χορό όπου σφιχταγκαλιάζονται ηλεκτρονικά μπιτ, επιτακτικά φαλτσέτο φωνητικά, λευκός θόρυβος, μίνιμαλ γραμμές του μπάσου, trip-hop ρυθμοί και free-jazz πνευστά.

Marianne Faithfull: Horses And High Heals (Dramatico)

Η συνεργασία της Marianne Faithfull με τον παραγωγό Hal Willner εγκαινιάστηκε το 1987 με το άλμπουμ “Strange Weather”, τη μεγαλύτερη επιτυχία της τραγουδίστριας που γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου του 1946 στο Λονδίνο. Το 2008 συνεργάστηκαν ξανά με καρπό τη συλλογή “Easy Come Easy Go” με διασκευές σε Morrissey, Billie Holiday και μια εκπληκτική απόδοση του “Hold on Hold On” της Neko Case.

Το 2011 η Faithfull μπήκε ξανά στο στούντιο υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου Αμερικανού παραγωγού και συνθέτη, τη φορά αυτή για να ηχογραφήσει διασκευές και νέες συνθέσεις που εντάσσονται στη soul ηχητική αισθητική της Νέας Ορλεάνης: διασκευές σε Allen Toussaint (“Back In My Baby's Arms”) και Carole King (“Goin' Back”), αλλά και υψηλών συνθετικών και ερμηνευτικών προδιαγραφών νέα δικά της τραγούδια (“Why Did We Have To Part”, “Eternity”) με συμμετοχές διασημοτήτων (Dr. John, Lou Reed, Wayne Kramer).

Το ηχητικό σύμπαν που με μεθοδικό τρόπο πλάθει ο Willner εξωραΐζει την τσαλακωμένη από τα πάθη και τις καταχρήσεις περσόνα και ερμηνεία της Faithfull μέσω μιας διαυγούς, σχεδόν λουστραρισμένης παραγωγής και ενορχήστρωσης, που όμως δεν στέκεται ικανή να εμποδίσει το ακατέργαστο μαργαριτάρι της φωνής της να λάμψει σε τραγούδια όπως η απόδοση του “Stations” (των Twilight Sisters) και η νέα σύνθεση που δίνει στο άλμπουμ τον τίτλο του.