Μόλις είδα το "Guard" του John Michael McDonald με πρωταγωνιστή τον Brendan Gleeson, για τον οποίο μάλιστα έχω να δηλώσω ότι μου μοιάζει εμφανισιακά (κι αν πιστεύετε ότι δεν είμαι και τόσο χοντρός, δώστε μου 2-3 χρονάκια και τα ξαναλέμε).
Το τραγούδι αυτό έπαιξε στους τίτλους του τέλους· δεν θυμάμαι άλλο κινηματογραφικό φινάλε που να διεκδικεί με όμοια απαιτητικό τρόπο τις δάφνες του ηρωικού και ταυτόχρονα του αντιηρωικού.
Πραγματικά με συνεπήρε το "Leaving On A Jet Plane". Μιλάω για την εκτέλεση τη συγκεκριμένη, γιατί υπάρχει και μια άλλη του Denver, πιο αργή, καθώς επίσης αρκετές διασκευές, με πιο γνωστή εκείνη των Peter, Paul and Mary.
One hell of a song. Αδύνατον να μην ανασύρει αναμνήσεις σε τεχνικολόρ.
(Σιγά μη σας πω τις δικές μου).
...so kiss me, and smile for me...
Ήταν 1969 όταν έγινε η ηχογράφηση αυτή. Κόβοντας, κυριολεκτικά, το νήμα του τερματισμού για τα αθώα και ανέμελα 60s τής -σκανδαλωδώς ευνοημένης, τώρα που το σκέφτομαι (αν και όχι τόσο, όσο η δική μας)- μεταπολεμικής γενιάς των baby-boomers.
Δε νυστάζω, τι άλλο να βάλω να δω...
Μα φυσικά! Το "Big Chill" του Kasdan!
Η δυνατοτητα (ικανοτητα?) να φτανεις μεχρι τους τιτλους τελους -αρα να μην κοιμασαι στη μεση της (οποιας) ταινιας - σου αφαιρει το "δικαιωμα" να κομπαζεις για υπερβαλλον σωματικο βαρος. Αθωε κι ανεμελε εγωιστη!
ΑπάντησηΔιαγραφή