PJ Harvey: Let England Shake (Island)

Για πρώτη φορά η βασίλισσα του γοτθικού εναλλακτικού rock αφήνει στην άκρη τα προσφιλή της θέματα του έρωτα και της μελαγχολίας και καταπιάνεται με την πολιτική.

Το “Let England Shake”, δέκατο άλμπουμ της τραγουδίστριας και τραγουδοποιού από το αγροτικό Yeovil της Βρετανίας σε 19 χρόνια δισκογραφικής δράσης, είναι μια θεματική (concept) συλλογή τραγουδιών με ταυτότητα έντονα βρετανική, προσανατολισμό πολιτικό, και ύφος καταγγελτικό για τις απώλειες του πολέμου και την έκπτωση του ανθρωπισμού.

Από μουσική άποψη τα δώδεκα νέα της τραγούδια, που ερμηνεύει με τη βοήθεια των συνεργατών της από τα παλιά John Parish και Mick Harvey, εξερευνούν ένα πεδίο που κλείνει το μάτι στον –προσφάτως εκλιπόντα– Captain Beefheart: σύνθεση ηλεκτρικών, folk και ιμπρεσιονιστικών στοιχείων με αποτελέσματα σε πρώτο άκουσμα συχνά παράφωνα, που όμως αθροίζονται σε μια ουσιώδη αισθητική πρόταση με τη βοήθεια ενός άρρητου καλλιτεχνικού κοινού παρονομαστή.

Όχι ότι θα περιμέναμε κάτι λιγότερο από τη δημιουργό που, σε συνέντευξή της στην τηλεοπτική εκπομπή του Andrew Marr, στο BBC, δήλωσε:

«ο μεγαλύτερος φόβος μου θα ήταν να επαναλάβω κάτι που ήδη έχω κάνει στο παρελθόν».

Fujiya & Miyagi: Ventriloquizzing (Yep Roc)

Κι άντε τώρα εσύ να βγάλεις άκρη: ούτε δύο είναι ούτε απωανατολίτες οι Fujiya & Miyagi.
Είναι τρεις και… από το Μπράιτον της Αγγλίας. Μπερδεύεται κι άλλο το πράμα μόλις περάσουμε στο «και τι παίζουν;» Διότι παίζουν ηλεκτρονική pop όχι βέβαια του αναμενόμενου τύπου (σιγά μην…) αλλά τύπου… γερμανικού, με αναφορές στα τευτονικά μπιτ των Neu! και των Can (και ώρες ώρες φέρνουν λιγάκι και στους πιο ιλουστρασιόν Kraftwerk). Κι αν αυτό δεν σας λέει και πολλά φανταστείτε έναν electro/kraut καμβά με καρφιτσωμένους επάνω του απλούς αλλά και περίτεχνους ταυτόχρονα μελωδικούς ιστούς, αναλογικά σίνθι, επιβλητικές funk γραμμές του μπάσου, πειραματική δημιουργική διάθεση αλλά και ερμηνεία που πατά γερά στη γη (ή, ορθότερα, στη χορευτική πίστα).
Το “Ventriloquizzing” είναι το τέταρτο άλμπουμ τους σε 12 χρόνια δράσης.
Δώστε τους (τουλάχιστον) μια ευκαιρία, είναι από τα γκρουπ που αν «κολλήσεις» μαζί τους δύσκολα ξεκολλάς.

Charles Bradley: No Time For Dreaming (Dunham)

Από τις όλο και πιο σπάνιες περιπτώσεις δίσκων που σε κερδίζουν με το πρώτο άκουσμα. Σόουλ και rhythm & blues τραγούδια με τη στόφα του κλασικού, που έρχονται λες από τον κατάλογο της Motown των 1960s, φωνητική ερμηνεία παθιασμένη αλλά και άριστα ελεγχόμενη με τον τρόπο του James Brown (του φέρνει κάπως και εμφανισιακά ο Bradley, είναι η αλήθεια), μουσική συνοδεία χαλαρή και φινετσάτη χωρίς κάτι να λείπει και χωρίς κάτι να περισσεύει.

Πώς και συμβαίνουν όλα αυτά σε μια κυκλοφορία ολοκαίνουρια;

Είναι η επένδυση της μέχρι σήμερα διαδρομής που αποδίδει πλούσια μερίσματα, η με θυσίες κερδισμένη εμπειρία από τη νομαδική ζωή που έχει ζήσει ο γεννημένος το 1948 στη Φλόριντα Bradley, η κατασταλαγμένη εικόνα στο μυαλό του περί μουσικής ομορφιάς, η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση που σιγόκαιγε τόσα χρόνια μέχρι που έγινε πύρινη γλώσσα.

Από τις όλο και πιο σπάνιες περιπτώσεις…

Wire: Red Barked Tree (Pink Flag)

Ποιος θα περίμενε ότι η επαναστατική «Ροζ Σημαία» που ύψωσαν οι Wire με το ντεμπούτο άλμπουμ τους καταμεσής του punk κυκλώνα, το 1977, θα εξακολουθούσε να κυματίζει αγέρωχα σήμερα… Κι όμως! Τα έντεκα νέα τραγούδια του “Red Bark Tree”, δωδέκατου στούντιο άλμπουμ τους, επιβεβαιώνουν το δραστικό ρόλο που είναι ακόμη σε θέση να διαδραματίσει το λονδρέζικο κουαρτέτο στην πρώτη γραμμή της εναλλακτικής ηλεκτρικής μουσικής, στηριγμένο σε αιχμηρές κιθάρες, άρτιες μελωδίες, ψυχεδελικές φαντασίες, ερμηνευτική επιδεξιότητα, συνθετική φαντασία. Κι όσο για τα χρόνια, ακούω τον -56άρη πλέον- Colin Newman να τραγουδά, και λέω πως, ναι, όχι απλά διεκδικεί ένα ρόλο στα σύγχρονα rock δρώμενα, αλλά τον απαιτεί, κι έχει κάθε δίκιο...