Συναυλία στο Ηρώδειο για τα 90 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη

Στο αφιέρωμα στο Μίκη Θεοδωράκη, που παρουσιάστηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού την Τρίτη 14 Ιουλίου 2015, ακούστηκαν η Πρώτη Συμφωνία και το Άξιον Εστί, με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού και με τη συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα, του Δημήτρη Πλατανιά, του Άκη Σακελλαρίου και τις χορωδίες των Μουσικών Συνόλων του δήμου Αθηναίων, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου «Μελωδοί», και τη χορωδία της ΕΡΤ.

Η ευχαριστήρια επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς τους διοργανωτές:

«Θέλω να ευχαριστήσω το Φεστιβάλ Αθηνών και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών για την απόφασή τους να παρουσιάσουν στο Ηρώδειο τα έργα μου "Πρώτη Συμφωνία" και "Άξιον Εστί". Όπως επίσης να χαιρετήσω όλους τους άξιους συντελεστές, που είμαι βέβαιος ότι με το ταλέντο και την προσωπικότητά τους θα βοηθήσουν, ώστε τα έργα μου να έχουν την όσο γίνεται καλλίτερη ερμηνεία και παρουσία.
Πρέπει να ομολογήσω, ότι αισθάνομαι άβολα που η μουσική μου θα ακουστεί σε μια εποχή που κυριαρχείται από τον μεγάλο πόνο των γερόντων που λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαΐ. Είναι επόμενο να αισθάνομαι ντροπή, ειδικά εγώ που ενώ κουβαλάω στην πλάτη μου τα ίδια χρόνια, έχω το προνόμιο να απολαμβάνω την ίδια στιγμή την μεγάλη χαρά ενός ανθρώπου της Τέχνης, που το έργο του παρουσιάζεται σε έναν ιστορικό χώρο μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό.
Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ο συμβολισμός από την συνύπαρξη μέσα στον ίδιο Λαό του πόνου και της ελπίδας αλλά και της βεβαιότητας ότι κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί, ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα.
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι την Πρώτη μου Συμφωνία την συνέθεσα μέσα σε συνθήκες του μεγαλύτερου Πόνου που μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος, για να αποδείξω ότι η Ελπίδα είναι αυτή που θριαμβεύει πάντοτε όταν έχει κανείς μέσα του αληθινή Πίστη στον Άνθρωπο και στη Ζωή.
Σας ευχαριστώ όλους».

Αθήνα, 9.7.2015
Μίκης Θεοδωράκης

Flash-back to the real thing:

Και μια αληθινή ιστορία όπως τη διηγείται ο μαέστρος:

Βρίσκομαι το φθινόπωρο του 1964 στις Σέρρες για συναυλία. Οι φαντάροι ουρά μπροστά στο θέατρο, δεν έχουν λεφτά για εισιτήριο. Λέω "να μπούνε τζάμπα". Λέει ο εφοριακός, καθοδηγημένος απ΄τους ασφαλίτες που είναι πλάι του, "πρέπει να πληρώσουν το φόρο". "Μετράτε κεφάλια και πληρώνω εγώ", τους απαντώ.

Εκείνη τη στιγμή, μπροστά στο δισκάδικο που ήταν απέναντι απ΄το θέατρο, βλέπω να σχηματίζεται μια μεγάλη ουρά.

-Περί τίνος πρόκειται; Ερωτώ.

-Ήρθε ο δίσκος του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.

Χάρηκα. Τότε βλέπω να μπαίνει πίσω πίσω στην ουρά ένας χωριάτης μαζί με το μουλάρι του. Περίεργο. Τον πλησιάζω.

-Πατριώτη, του λέω, γιατί κάθεσαι στην ουρά; Τι πουλάνε στο μαγαζί;

Αφού με κοίταξε από πάνω ως κάτω, τέλος αποφάσισε να μου μιλήσει. Είχε, φαίνεται, το φόβο πως μπορεί να είμαι αστυνομικός.

-Μάθαμε στο χωριό ότι σήμερα θα 'ρθει στις Σέρρες το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ και το χωριό μ' έστειλε ν' αγοράσω το δίσκο…

-Ά! του είπα, σ΄ευχαριστώ για την πληροφορία.

Και σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή "Άραγες υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό να κάνεις στη ζωή σου; Μήπως αυτό είναι η κορυφή;…"