In Free Fall – A Tribute to Costas Yiannoulopoulos

 

Το “In Free Fall” αποτελεί την πρώτη δισκογραφική κυκλοφορία που είναι αποκλειστικά αφιερωμένη σε έναν Έλληνα δημοσιογράφο του μουσικού χώρου, τον Κώστα Γιαννουλόπουλο. 

Ακούγοντας τα τρία CD, με 24 κομμάτια, ακυκλοφόρητα πριν και μάλιστα στην πλειονότητά τους γραμμένα ειδικά για το αφιέρωμα αυτό, ξεφυλλίζοντας το συνοδευτικό ένθετο, παρατηρώντας τις φωτογραφίες και διαβάζοντας τα κείμενα που του αφιερώνουν φίλοι και συνεργάτες, καθένας μπορεί να καταλάβει το γιατί. 

Ο Γιαννουλόπουλος είχε εξαρχής τάξει τον εαυτό του στην jazz. Μόνο που στην Ελλάδα, πέρα από μεμονωμένες παρουσίες και προσπάθειες, jazz σκηνή δεν υπήρχε. Έπρεπε να τη δημιουργήσει ο ίδιος. Και το έκανε: οργανώνοντας φεστιβάλ (Praxis 1980-1987)· διευθύνοντας δισκογραφική εταιρεία (Soundwave)· εκδίδοντας βιβλία (Jazz 1900-1990, Οδηγός Δίσκων Τζαζ)· εκδίδοντας περιοδικά (Τζαζ)· δημοσιογραφώντας (Τα Νέα, Ήχος)· κάνοντας ραδιοφωνικές παραγωγές (Δεύτερο, Τρίτο, Top FM)· ιδρύοντας και διευθύνοντας ένα εξειδικευμένο jazz ραδιόφωνο (Jazz FM, 1991-1996). 

Μέχρι που ήλθε πρόωρα ο θάνατός του, σε ηλικία 49 ετών, το Νοέμβριο του 1997. 

Στο αφιέρωμα συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες, Έλληνες και ξένοι, τζαζίστες και κλασικοί, έθνικ και λόγιοι, με μουσικές από εκείνες που ο Γιαννουλόπουλος συνήθιζε να ακούει και να παίζει στις εκπομπές του: Μηνάς Αλεξιάδης, Anastasia, Ross Daly, Ανδρέας Γεωργίου, Harmut Geerken, Βαγγέλης Κατσούλης, Γιώργος Μαγκλάρας, Kora Michaelian, Jemeel Moondoc, Famoudou Don Moye, Μιχάλης Νικολούδης, Nor Dar, Sun Ra, Salah Ragab, Θωμάς Σλιώμης, Βασίλης Σούκας, Labyrinth, Κυριάκος Σφέτσας, Jon Tchicai, Omar Faruk Tekbilek, Arto Tuncboyaciyan, Λητώ Βογιατζόγλου, Haig Yazdjian. 

Καθώς η ακρόαση ολοκληρώνεται, συνειδητοποιεί κανείς ότι το “In Free Fall” δεν είναι απλώς ένα μνημόσυνο· αφήνει την παρηγοριά ότι, σε έναν κόσμο από τον οποίο όλοι είμαστε περαστικοί, η Μουσική μένει.

Ruben Gonzalez - Chanchullo

 

Αν και ο πιανίστας Ruben Gonzalez ήταν επί δεκαετίες ένας από τους πιο διάσημους και δημοφιλείς μουσικούς στην πατρίδα του, την Κούβα, μόλις το 1996, με τη συμμετοχή του στο φιλμ και το άλμπουμ "Buena Vista Social Club" έγινε γνωστός στο διεθνές ακροατήριο. 

Το "Chanchullo" (2000) διαδέχθηκε το σόλο ντεμπούτο του στην ετικέτα World Circuit με το "Introducing... Ruben Gonzalez" (1997), παρουσιάζοντας μια δεύτερη σειρά μοναδικών ερμηνειών του σε τραγούδια από διάφορες φάσεις της καριέρας του, τόσο ως σόλο καλλιτέχνη όσο και ως μέλους στις μπάντες ανανεωτών της κουβανέζικης μουσικής, όπως οι Arsenio Rodriguez και Enrique Jorrin, που εκθέτουν ένα πανόραμα ρυθμών και τεχνοτροπιών: danzon, cha cha cha, son montuno, bolero, descarga, guajira. 

Με ερμηνευτικό πάθος που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι πηγάζει από άνθρωπο της δικής του ηλικίας (83 ετών κατά την ηχογράφηση), ο Gonzalez χάνεται μέσα στα τραγούδια που ερμηνεύει, απορροφάται από αυτά και ενώνεται με την άχρονη και πνευματική ποιότητα της μουσικής, μετατρέποντας αυτό που στα χέρια κάποιου άλλου θα ήταν μια απλή παράθεση κλασικών χορευτικών στιγμών του «son» σε εμπειρία μουσικής μέθεξης. 

Τον συνοδεύει η μπάντα Κουβανέζων μουσικών με την οποία πραγματοποιεί τις διεθνείς περιοδείες του: Cachaito Lopez (μπάσο), Guajiro Mirabel (τρομπέτα), Jesus Ramos (τρομπόνι), πολυάριθμοι σολίστες σε τύμπανα και κρουστά (bongos, timbales, maracas), ενώ σε επιμέρους κομμάτια συμμετέχουν ο διάσημος, πλέον, βοκαλίστας Ibrahim Ferrer, ο φλαουτίστας Richard Egues, ο Σενεγαλέζος τραγουδιστής Cheikh Lo. 

"Τα τραγούδια είναι η αυτοβιογραφία του Ruben Gonzalez" αναφέρεται σε κάποιο σημείο των σημειώσεων του προσεγμένου συνοδευτικού ενθέτου. Μακάρι να είχαμε πολλούς ακόμη σαν αυτόν. 

 

Listen to "Chanchullo" by Ruben Gonzalez on Spotify

Sona Fariq - Sona Fariq

Κάποια από τα πλέον ενδιαφέροντα και παρεμβατικά πράγματα στην ιστορία της ηλεκτρικής μουσικής έγιναν από οργισμένους πιτσιρικάδες με δυνατές φωνές και δυνατές κιθάρες. Παιδιά που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, αντίθετα αγωνίζονταν να κερδίσουν τον κόσμο ολόκληρο με πείσμα, ψυχή, όραμα, αφοσίωση και με τη μουσική να λειτουργεί ως όπλο, ιδανικό, φάρμακο, ταυτότητα, ερωμένη. 

Ο κατάλογος με τους ακαταμάχητους ροκάδες του τύπου αυτού είναι μακρύς και βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσουμε ότι μένει πάντα ανοιχτός. 

Οι νεότεροι απόστολοι της τραχιάς ηλεκτρικής θρησκείας ακούν στο όνομα Sona Fariq και είναι ένα τετραμελές σχήμα με έδρα το Λονδίνο. Η υβριδική αγγλο-ασιατική καταγωγή των μελών περνά και στη μουσική τους (ανανεωτικές ska, reggae, ragga και hip-hop αποκλίσεις από τον κανόνα των Stooges και των MC5), η οποία ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις τους Public Enemy και κάνει τους Jane's Addiction να μοιάζουν ατάλαντοι. 

Είναι φανερό ότι αυτό το φερώνυμο ντεμπούτο των Sona Fariq δεν κάνει για όλους, όπως συμβαίνει με τον κάθε δίσκο από κείνους που είναι ικανοί να τρομάξουν τους γονείς και να μαγέψουν τα παιδιά τους. Στην περίπτωση που έχετε συνεχίσει να διαβάζετε μέχρι εδώ, μην τον χάσετε. 

Listen to the debut LP of Sona Fariq on Spotify

Avishai Cohen - Colors

Στο τρίτο του άλμπουμ για την ετικέτα Stretch, ακόλουθο των "Adama" (1998) και "Devotion" (1999), ο 30άχρονος, ισραηλιτικής καταγωγής μπασίστας Avishai Cohen (συνεργάτης τα τρία τελευταία χρόνια του Chick Corea, μέσω της συμμετοχής του στο σύνολο Origin) παρουσιάζει μια φιλόδοξη, σε βάθος επεξεργασμένη όσο και εντυπωσιακή πρόταση για το κύριο ρεύμα της jazz του 21ου αιώνα. 

Η εκτεταμένη ηχητική παλέτα των 13 συνθέσεων του Cohen ενσωματώνει σε μια ήδη εκλεκτική περί αρμονίας και πολυρρυθμίας αίσθηση, ανατολίτικες κλίμακες, σεφαραδίτικες μελωδίες, λάτιν ρυθμούς και blues φόρμες δημιουργώντας ένα νέο "λεξιλόγιο" για τη σύγχρονη jazz. 

Τον Cohen (σε ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο, πιάνο και φωνητικά) συνοδεύουν οι Jason Lindner (πιάνο), Steve Davis και Avi Lebovich (τρομπόνι), Amos Hoffman (κιθάρα, ούτι), Jimmy Greene (τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο, φλάουτο), Jeff Ballard (ντραμς) και η Χιλιανή βοκαλίστρια Claudia Acuna ενώ σε δύο συνθέσεις συμμετέχει κουαρτέτο εγχόρδων.  

Listen to Colors by Avishai Cohen on Spotify

Παρομοιώσεις - Ορέστης Αλεξάκης

Σαν το τραγούδι της τρελής στην ακροποταμιά
Σαν το σαλό που ανάλαμψε και τώρα φέγγει ως πέρα
Σαν άλογο που υψώθηκε με φλόγες στον αγέρα
Σαν τη σιωπή που γέμισε σταυρούς την ερημιά

Σαν το κερί που τρέμισε χλομό στο μεσοφρύδι
Σαν άστρα που στραφτάλισαν στη νύχτα των ματιών
Σαν τις ψυχές που αδημονούν στα υπόγεια των σπιτιών
Σαν σπήλαιο που σε προσκαλεί στο πιο βαθύ ταξίδι

Σαν ποιητής που στο δικό του κόσμο έχει χαθεί
Σαν παραγιός που παίζοντας το φέρετρο καρφώνει
Σαν νύφη που μαρμάρωσε στο πετρωμένο χιόνι
Σαν τον προφήτη που έλιωσε προτού ν’ αναληφθεί

Σαν γέρος που αφουγκράζεται τη μνήμη του να λέει
Σαν κόρη που αναρίγησε στη μέλλουσα ενοχή
Σαν άμαξα παλιοκαιρινή που τη χτυπά η βροχή
Σαν ένας σκούφος ναυτικός που στον αφρό επιπλέει

Σαν την καλύβα του ψαρά που πάει με τα νερά
Σαν πεταλούδα που έσβησε του αρρώστου το καντήλι
Σαν το ανεπαίσθητο άρωμα που βγάζει το ασφοδίλι
Σαν άγγελος που γδύθηκε τα κάτασπρα φτερά

Σαν ταξιδιώτης που έφτασε στο μακρινό παρόν του
Σαν δύτης που ξεχάστηκε στους κήπους των βυθών
Σαν πόλη που προσάραξε στο αέναο παρελθόν
Σαν επισκέπτης που έμεινε στη χώρα των νεκρών του

Σαν μια γυναίκα-φάντασμα στο τρίποδο του μπαρ
Σαν φλόγα που στο ρόδινο ποτήρι μέσα λάμπει
Σαν το παιδί που αποζητά στο παραμύθι να ’μπει
Σαν όνειρο που ζέστανε τον ύπνο του κλοσάρ

Σαν πόρνη που νοστάλγησε το παιδικό κρεβάτι
Σαν τη νεκρή που ζύμωνε τα Σάββατα ψωμί
Σαν τον τυφλό που ακολουθεί την ίδια διαδρομή
Σαν το λυχνάρι που έφεξε το δρόμο του υπνοβάτη

Σαν σήμαντρο που ακούγεται βαθιά στην προσευχή
Σαν οδοιπόρος που έχασε το σώμα του στο δρόμο
Σαν ένα χέρι αόρατο που σε χτυπά στον ώμο
Σαν κάποιος που κλειδώθηκε σε μια παλιά εποχή

Σαν τη γριά που φόρεσε το νυφικό της πέπλο
Σαν τον καθρέφτη που έδειξε στο φόντο το σταυρό
Σαν αστραπή που φώτισε το απρόσβατο ιερό
Σαν τον Χριστό που απρόσμενα κατέβηκε απ’ το τέμπλο

Σαν αίγαγρος που απ’ τον γκρεμό τον ωκεανό κοιτάζει
Σαν φίδι που υποτάχτηκε κι αγάπησε τη γη
Σαν τρένο που απ’ τη σήραγγα δεν έχει ξαναβγεί
Σαν βάρκα που πετάει ψηλά κι απ’ την καρένα στάζει

Σαν ό,τι στέκει αντίγνωμο στη μοίρα του κενού
Σαν ό,τι κλείνει τις ρωγμές στο ρημαγμένο σπίτι
Σαν ένα φέγγος διάχυτο στη νύχτα του ερημίτη
Σαν οδοδείχτης που οδηγεί στο δρόμο τ’ ουρανού

Σαν να ’ναι ο κόσμος εύ-μορφος κι ο χρόνος αδερφός
Σαν να μην κλείνουν πίσω σου για πάντα οι τόσες θύρες
Σαν να μη σκύβουν πάνω στις πληγές σου οι ψυχοθήρες
Σαν να μην έχουν σύνορα τα μάτια και το φως

Από τη συλλογή "Μου γνέφουν" - Έμμετρα Ποιήματα (Καστανιώτης, 2000)

Βιογραφικά στοιχεία
O Oρέστης Aλεξάκης γεννήθηκε το 1931 στην Kέρκυρα. Σπούδασε νομικά και άσκησε στην Aθήνα το επάγγελμα του δικηγόρου έως το 1992. Zει κατά κύριο λόγο στην Kέρκυρα. Έγραψε κυρίως ποίηση, παράλληλα όμως ασχολήθηκε με φιλολογικά μελετήματα, δοκίμια και κριτική. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ισπανικά και σερβικά. Έχει τιμηθεί για την ποίησή του με το βραβείο Nικηφόρου Bρεττάκου.