TV On The Radio: Nine Types Of Light (Fiction)

Το art-rock ζει και βασιλεύει! Και μάλιστα γνωρίζει τέτοιες δόξες που δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η τεχνοτροπία που εξασφάλισε έναν κοινό παρονομαστή για το πρώτο άλμπουμ των Roxy Music, το “Scary Monsters” του Bowie και το “OK Computer” των Radiohead έχει ακόμη παρόν και μέλλον λαμπρό. Τα καλά νέα επιβεβαιώνουν σε ένα ακόμα άλμπουμ τους –το τέταρτο κατά σειρά– οι TV On The Radio, πενταμελές σύνολο που σχηματίστηκε το 2001 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Εκλεκτικό, παιχνιδιάρικο, προκλητικό, πολυεπίπεδα δομημένο, με ενορχηστρωτικές και ερμηνευτικές επιλογές συχνά αιφνιδιαστικές αλλά ποτέ κακόγουστες, φιλόδοξο χωρίς να το κρύβει και καινοτόμο, το “Nine Types Of Light” στήνει ένα μεθυστικό indie χορό όπου σφιχταγκαλιάζονται ηλεκτρονικά μπιτ, επιτακτικά φαλτσέτο φωνητικά, λευκός θόρυβος, μίνιμαλ γραμμές του μπάσου, trip-hop ρυθμοί και free-jazz πνευστά.

Marianne Faithfull: Horses And High Heals (Dramatico)

Η συνεργασία της Marianne Faithfull με τον παραγωγό Hal Willner εγκαινιάστηκε το 1987 με το άλμπουμ “Strange Weather”, τη μεγαλύτερη επιτυχία της τραγουδίστριας που γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου του 1946 στο Λονδίνο. Το 2008 συνεργάστηκαν ξανά με καρπό τη συλλογή “Easy Come Easy Go” με διασκευές σε Morrissey, Billie Holiday και μια εκπληκτική απόδοση του “Hold on Hold On” της Neko Case.

Το 2011 η Faithfull μπήκε ξανά στο στούντιο υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου Αμερικανού παραγωγού και συνθέτη, τη φορά αυτή για να ηχογραφήσει διασκευές και νέες συνθέσεις που εντάσσονται στη soul ηχητική αισθητική της Νέας Ορλεάνης: διασκευές σε Allen Toussaint (“Back In My Baby's Arms”) και Carole King (“Goin' Back”), αλλά και υψηλών συνθετικών και ερμηνευτικών προδιαγραφών νέα δικά της τραγούδια (“Why Did We Have To Part”, “Eternity”) με συμμετοχές διασημοτήτων (Dr. John, Lou Reed, Wayne Kramer).

Το ηχητικό σύμπαν που με μεθοδικό τρόπο πλάθει ο Willner εξωραΐζει την τσαλακωμένη από τα πάθη και τις καταχρήσεις περσόνα και ερμηνεία της Faithfull μέσω μιας διαυγούς, σχεδόν λουστραρισμένης παραγωγής και ενορχήστρωσης, που όμως δεν στέκεται ικανή να εμποδίσει το ακατέργαστο μαργαριτάρι της φωνής της να λάμψει σε τραγούδια όπως η απόδοση του “Stations” (των Twilight Sisters) και η νέα σύνθεση που δίνει στο άλμπουμ τον τίτλο του.

Cloud Nothings: Attack On Memory (Carpark)

Το πρώτο που τραβά την προσοχή σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ των Cloud Nothings από το Κλίβλαντ του Οχάιο είναι η υπογραφή του Steve Albini στην –διαυγή– παραγωγή.

Με το που αρχίζουν να παίζουν τα οκτώ τραγούδια τής μόλις ημίωρης διάρκειας συλλογής, θέλγητρα μουσικά (θυμωμένες κιθάρες, κάθιδρα ντραμς, power pop ρυθμοί) αλλά και στιχουργικά (σκοτεινές ενδοσκοπήσεις του επικεφαλής Dylan Baldi, αναμετρήσεις με συναισθηματικά αδιέξοδα, συνθηκολόγηση με τη μοναξιά) αναβιώνουν το πνεύμα και το καλλιτεχνικό ήθος της δεκαετίας του 1990 (Sonic Youth, Pearl Jam) διηθημένο μέσα από τα φίλτρα της φλογερής έμπνευσης και της ιδιαίτερης προσωπικότητας.

Django Django: Django Django (Because)

Τα τέσσερα μέλη των Django Django συναντήθηκαν στο Εδιμβούργο της Σκοτίας ενώ σπούδαζαν καλές τέχνες. Το ντεμπούτο άλμπουμ της μουσικής τους καριέρας, τούς βρίσκει εγκατεστημένους στο Λονδίνο.
Στα δεκατρία τραγούδια του προτείνουν μια σύγχρονη προσέγγιση στο indie-rock με έμφαση στη διασκέδαση, ερμηνευτική φρεσκάδα, συνθετική φαντασία και ενορχηστρωτική εφευρετικότητα.

Ευφυείς και ταυτόχρονα μετρημένοι, δημιουργικοί αλλά και εστιασμένοι, οι Django Django παραδίδουν στην κρίση μας μια από τις πιο απολαυστικές στην ακρόαση και καλοδουλεμένες στη δομή indie rock δισκογραφικές προτάσεις που έχουμε ακούσει εδώ και αρκετό καιρό.

Dusko Goykovich: The Nights Of Skopje

Dusko Goykovich, Σκοπιανός τρομπετίστας, από το άλμπουμ "Swinging Macedonia" (1966).

Μουσική φυσιογνωμία από τις λίγες, που ειδικώς σε αυτό το υβρίδιο jazz φορμας και βαλκανικής ψυχής περνά στο χώρο της μαγείας.

Θα ήθελα να το ακούσω δυνατά, μια χειμωνιάτικη νύχτα με ξάστερο ουρανό, σε μια ταράτσα στα Σκόπια. Πολύ πιωμένος.

The 2 Bears: Be Strong (Southern Fried)

Έχεις δυσανεξία στη σοβαροφάνεια; Απολαμβάνεις τους χιουμοριστικούς στίχους, τους house ρυθμούς, τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια και τα γκατζετάκια; Ξεχωρίζεις το καλό από τις pop ευαισθησίες και τις περίτεχνες μελωδίες; Μεγάλωσες στα 1980s τα οποία, παρότι δεν νοσταλγείς, επιμένουν να ασκούν πάνω σου μια απροσδιόριστη γοητεία; Πιτσιρικάς χόρευες ska της 2Tone, σήμερα όμως βρίσκεις συναρπαστικό το dubstep του The Bug;

Αν ναι τότε έχω το δίσκο που χρειάζεσαι: “Be Strong” από τους Λονδρέζους 2 Bears, το ντουέτο του Joe Goddard των Hot Chip με τον Raf Daddy, μηχανικό ήχου και συνιδρυτή της δισκογραφικής 1965. Είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους, μετά από κάποια EP και πολλά λάιβ. Έχει ήδη ενθουσιάσει κόσμο και κοσμάκη σε χορευτικές πίστες, blog, ραδιόφωνα, κοινωνικά δίκτυα, το σημαντικό όμως είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην ενθουσιάσει κι εσένα.

Keith Jarrett: Rio (ECM)

Η νεότερη αυτή προσθήκη στη συναρπαστική δισκογραφία του Keith Jarrett φιλοξενεί σε δυο CD την ζωντανή εμφάνισή του στο Δημοτικό Θέατρο (Theatro Municipal) του Ρίο ντε Τζανέιρο τον Απρίλιο του 2011.

Πρόκειται για μια συναυλία σόλο πιάνο βασισμένη στο σύνολό της σε αυτοσχεδιασμό, από εκείνες που έχουν συνεισφέρει σημαντικά στο χτίσιμο του καλλιτεχνικού μύθου που αντιπροσωπεύει ο Jarrett, με αφετηρία την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, το “The Koln Concert” του 1975, και ενδιάμεσους σταθμούς σημαντικούς όσο το “Vienna Concert” του 1992, το “La Scala” –ηχογραφημένο στο Teatro alla Scala του Μιλάνου το 1995, κατά τη γνώμη του γράφοντος η κορυφαία στιγμή της δισκογραφίας του Αμερικανού πιανίστα και μια από τις λαμπρότερες στιγμές της σύγχρονης μουσικής πέρα από κατηγορίες και στυλ-, και το “Radiance”, ηχογραφημένο στην Ιαπωνία το 2002, όπου για πρώτη φορά οι χειμαρρώδεις αυτοσχεδιασμοί έσπασαν σε μικρότερα αυτόνομα κομμάτια διευκολύνοντας τον Jarrett να εξερευνήσει μεγαλύτερη ποικιλία ηχητικών τοπίων αλλά και τον ακροατή να παρακολουθήσει τη μουσική περιπλάνηση με μεγαλύτερη άνεση.

Ο Keith Jarrett γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1945 στο Allentown της Πολιτείας Πενσιλβάνια. Στα πρώτα στάδια της καριέρας του έπαιξε σε ηλεκτρικά σύνολα, όπως εκείνα των Charles Lloyd και Miles Davis, χωρίς να κρύβει την επιρροή που ασκούσε πάνω του ο Bill Evans. Το μέχρι σήμερα έργο του έχει διατηρηθεί αμείωτα συναρπαστικό, ανεξάρτητα από τις μεταβολές των συνοδευτικών σχημάτων (Nordic Quartet, American Quartet κατά τη δεκαετία του 1970, Standards Trio τα τελευταία 30 χρόνια κ.ά).

Το “Rio” τον συλλαμβάνει στην καλύτερη φόρμα που έχει βρεθεί εδώ και πολύ καιρό, και αναδεικνύει το μοναδικό ταλέντο του μέσα από ανακυκλούμενους, πλέοντες, επεκτεινόμενους αυτοσχεδιασμούς, απόλυτο έλεγχο ηχοχρωμάτων και μια πληθώρα από τις διάσημες αρμονίες του (“Part II”). Το ηχητικό μενού περιλαμβάνει λατινοαμερικάνικα αρώματα (“Part VIII”), θεματικές αναπτύξεις πότε ήπια λυρικές πότε έντονα ρυθμικές, λοξοκοιτάγματα προς τα blues (“Part XII”) και το flamenco (“Part VI”) σε μια δημιουργική ανακύκλωση μοτίβων που αποδίδει μια έκρηξη μουσικής δημιουργίας φαντασμαγορικής, χωρίς ίχνος αμφιβολίας ή υπαναχώρησης, χωρίς σύνορα ή προκαταλήψεις, μια πολιτιστική κατάθεση φαντασίας και πράξης διαπολιτιστικής.

Για να μην πλατειάζουμε, ΜΟΥΣΙΚΗ με κεφαλαία.