Εξαμελές σύνολο από το Τορόντο, στο τρίτο άλμπουμ του. Όποιο ηχητικό απόσπασμά του κι αν απομονώσεις, άμεσα θα αναγνωρίσεις την punk ταυτότητα: παθιασμένη, επιθετική φωνητική ερμηνεία από τον επιβλητικής σωματικής διάπλασης Damian Abraham (με δεύτερα φωνητικά από τις Jennifer Castle και Madeline Follin των Cults), εκρηκτικά πλαισιωμένη από έναν συμπαγή τοίχο-από-ηλεκτρικό-ήχο σε τραγούδια που εκβιάζουν την προσοχή και κόβουν την ανάσα όσο οι καλύτερες στιγμές των Husker Du, του Henry Rollins και των Bad Religion.
Τα ακόμα καλύτερα –και τα πραγματικά αναπάντεχα– έρχονται όταν εξετάσεις το άλμπουμ ως ολότητα: μια «όπερα» με διάρκεια που πλησιάζει τα 80 λεπτά και την οποία απαρτίζουν 18 τραγούδια οργανωμένα σε τέσσερις ενότητες.
Πιάνο, ακουστική κιθάρα, μελωδίες με art-rock προφίλ κάνουν πιο ανάλαφρο το σαρωτικό hardcore καλπασμό από τις τρεις ηλεκτρικές κιθάρες σε ένα θρίαμβο της μετά-το-μοντέρνο εποχής όπου στυλ αντίθετα όσο το punk και η progressive εκδοχή τού rock ενώνονται αποδίδοντας κάτι νέο, λειτουργικό, και αισθητικά ελκυστικό.
Καθόλου παράξενο που οι επίσης Καναδοί πατριάρχες του post-rock, Arcade Fire, έχουν στο παρελθόν καλέσει τους Fucked Up να τους συνοδεύσουν σε περιοδείες τους. Παρεμπιπτόντως τα λάιβ των Fucked Up φημολογούνται ως χαοτικά (σε ένα σόου του 2008 έπαιζαν επί δώδεκα ώρες) οπότε αν στο πλαίσιο κάποιας ευρωπαϊκής περιοδείας τύχει και περάσουν κι από εδώ… σπεύσατε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου